Schrikkeldag, bijzonder als het je geboortedag is, maar hé, het zal je sterfdag zijn!

Schrikkeldag.

Schrikkeldag komt maar eens in de vier jaar voor. Gelukkig maar voor de inwoners van het dorp Warchem. Sinds 2012 is het namelijk elke vier jaar op deze dag raak: er komt een bewoner op ongelukkige manier om het leven. Het verband is duidelijk, in elk geval voor de bewoners van Warchem. Iedereen is bang om het volgende slachtoffer te worden en ze zien aanwijzingen die hun richting op wijzen die er eigenlijk niet zijn. Dat is wat angst met een mens doet. Angst regeert over gezond verstand.

Aafke, geen oorspronkelijke bewoner van het dorp deelt het geloof van de dorpsbewoners niet en schaart de verhalen onder het kopje toevallige ongelukken. Totdat zij haar eerste vreemde telefoontje ontvangt en ook de angst bij haar toe slaat. Ze probeert hard haar best te doen rationeel te blijven nadenken, maar erg goed lukt dit niet. Ze gaat op onderzoek uit, al was het alleen maar om met haar gezonde verstand te bewijzen dat angst niet nodig is.

De twee hoofdpersonages Stef en Aafke hebben een relatie, maar erg soepel verloopt de relatie de laatste tijd niet. Aafke vermoedt soms een dubbele agenda van Stef. Of heeft het te maken met de tijd van het jaar waarin de spanningen in het dorp sowieso toenemen als het dichter bij de schrikkeldag komt?

Stef is een complexe personage, daar komen we achter als we stukje bij beetje de geschiedenis van Stef en zijn zusje Leonore helder krijgen. Een geschiedenis die zijn sporen wel nagelaten moet hebben.

De wisselingen van perspectief tussen Aafke en Stef en de verleden- en tegenwoordige tijd geeft gaandeweg het verhaal steeds meer inzicht. Inzicht dat nodig is om het geheel uiteindelijk te kunnen begrijpen. Het verhaal boeit me en stuurt me. Stuurt me een kant op die ik niet accepteer. Ik kan er veel over zeggen, maar dat zou alles verpesten voor de mensen die Schrikkeldag nog gaan lezen. En dat zou echt jammer zijn! Spoilers zijn nooit wenselijk natuurlijk en in dit geval moet je echt voorzichtig zijn!

Inge Spaan hanteert een zeer boeiende en toegankelijke schrijfstijl. Voor mij was het de eerste kennismaking met haar schrijfstijl en dat is heel goed bevallen!

Het verhaal hield mijn aandacht gevangen – ik wist dat… ai ik kan het niet zeggen… – en voerde me moeiteloos mee tot het verrassende einde. De plottwist is dan ook echt lekker te noemen! Heerlijk om te lezen!!