Onophoudelijk leesplezier

De Vlaamse auteur Guido Eekhaut kan, gezien zijn omvangrijke oeuvre, tot de veelschrijvers worden gerekend. Toch geniet hij binnen Nederland geen heel grote bekendheid. Maar over zijn boekenplank wandelend kun je niet anders concluderen dan dat er een grote verscheidenheid aan thrillers van zijn hand is verschenen. Zowel series als op zichzelf staande verhalen binnen diverse subgenres. Dat over de aanwezige schrijverskwaliteiten geen misverstand hoeft te bestaan getuige zijn nominaties, vermeldingen op diverse shortlists en het winnen van de Hercule Poirotprijs in 2009 voor zijn thriller Absint. De laatste loot aan de indrukwekkende boekenstam van deze in Leuven geboren schrijver is de historische politieroman De politieman van de paus.

Het is het jaar 1899 als de katholieke kerk gebukt gaat onder de lasterlijke geruchten van pedofilie, gepleegd in België door priesters en kardinalen. In Rome wordt de politie van de paus, Carlo Dela Siena, bij zijn mentor, kardinaal Ettore Colonna, ontboden. Carlo wordt naar Brussel gestuurd en zal door kardinaal Neumann verder worden geïnformeerd. Maar de ijverige politieman ervaart al snel dat er weinig  medewerking vanuit Brussel valt te verwachten en is genoodzaakt alleen het onderzoek te starten.
Siena komt in aanraking met Isabelle de Grevin, die een nichtje blijkt te zijn van Colonna en, gestuurd door haar oom, haar hulp aanbiedt. Het onderzoek verplaatst zich, zeer tegen de zin van de kerkleiders, naar de slachtoffertjes en hun ouders. Op afstand en zonder het te weten, geniet Siena bescherming van privédetective Julien Poirot, naar verluidt een broer van de bekende Hercule. Poirot is voor deze taak door kardinaal Neumann aangetrokken omdat hij vreest dat het onderzoek te veel heilige huisjes omver zal trekken, wat naar verwachting niet zonder slag of stoot zal gaan. Als Carlo met Isabelle en Julien nauw gaat samenwerken ontstaat een intelligent speurderstrio dat een grote dreiging vormt voor de foute geestelijke clan.

Hebzucht, samenzweringen en een ingewikkeld en fijnmazig web van intriges zijn de ingrediënten die door Guido Eekhaut in ruime mate zijn gebruikt bij de opzet van De politieman van de paus. Maar ook humor in de vorm van een knipoog naar de protagonist van Agatha Christie, de allesbehalve bescheiden detective en broer van Hercule Poirot, krijgt een als een maatpak passende plaats in het verhaal. Met bijna filmische beschrijvingen van de leefsituatie aan het einde van de 19e eeuw is de auteur erin geslaagd de victoriaanse sfeer weer te geven. De macht van de katholieke kerk, gesteund door de bourgeoisie, is realistisch en levensecht neergezet.

De auteur laat de politieman van de paus in dit indrukwekkende decor zijn werk doen. Met zijn vaardige pen weet Eekhaut een langzaam op stoom komende, voornamelijk psychologische spanningsboog te creëren. Geen droge opsomming van historische feiten en gebeurtenissen maar een bijna luchtige projectie waarin niets aan de verbeelding wordt overgelaten, draagt grotendeels bij aan het leesplezier dat in dit verhaal overheerst. Guido Eekhaut weet drommels goed hoe hij zijn lezers moet plezieren, en ondanks het minder leuke onderwerp wordt De politieman van de paus nooit zwartgallig of deprimerend. Als thrillerlezend Nederland al op zoek zou zijn naar een goed verhaal met een serieuze touch dat ook met een voortdurende glimlach op de lippen gelezen kan worden, is De politieman van de paus een goede vondst.