Te veel namen die niet meer dan een naam blijven en nauwelijks een rol spelen

maken het verhaal onnodig ingewikkeld. ,Het is alweer drie jaar geleden dat de Vlaamse advocaat en misdaadauteur met zijn debuutroman Tonton Macoute op de markt verscheen. Daarin was ook een eerste kennismaking weggelegd voor de veelal naast de wet opererende politieambtenaar Willy Vercammen. In de onlangs verschenen tweede politieroman Engelenlach, is de omgeving nog net zo crimineel als eerder, alleen de onderwerpen zijn van een andere soort.
In een korte terugblik naar 1997 start het verhaal met een overval op een Sabenabus waarbij drie gewelddadige criminelen na veel geweld en bloed er met een tas vandoor gaan.
Ongeveer 10 jaar later wordt uit de gevangenis van Leuven de Antilliaanse recidivist Sanders, alias de Cutter, vrijgelaten. Dat is de start van een aantal gewelddadigheden met dodelijke en verminkte slachtoffers als afloop. Inmiddels is ook de ex-advocaat Peter Verhaert vanuit Paraguay teruggekeerd in België. Verhaert is oud-compagnon van advocaat Raymond Sabotier die is getrouwd met de ex van Peter. Voorwaar een reden om het advocatencollectief van beide oud-vrienden te beëindigen. Sabotier en zijn vrouw worden kort daarna beiden vermoord en verminkt gevonden wat voor Willy Vercammen aanleiding vormt voor onderzoek en opsporing van de dader. In dezelfde periode worden vrouwenlijken gevonden waarvan de mondhoeken tot de oren zijn opgesneden. Vercammen zoekt naarstig naar overeenkomsten en sporen om de gruwelijke moordpartijen te stoppen.
Chris Bossers heeft getracht in relatief weinig pagina’s een groot en complex verhaal te stoppen. Dat is op zich wel gelukt, getuige het boek als product maar of de opzet van de auteur ook helemaal overkomt op de lezers, valt sterk te betwijfelen. Veel personages, verwikkeld in allerlei eerlijke en minder eerlijke zaakjes met al dan niet onderlinge relaties en levend in meerdere landen, maakt het allemaal niet eenvoudig. Te veel namen die niet meer dan een naam blijven en nauwelijks een rol spelen, maken het verhaal onnodig ingewikkeld. Om die paar pagina’s (amper 200!) dan ook nog voor een belangrijk deel vol te schrijven met gissingen naar de waarheid rond de dood van Elvis Presley, lijkt een verkeerde investering geweest. Dat papier gebruiken om karakters meer diepte te geven, had bij de lezers waarschijnlijk een hogere waardering tot gevolg gehad.
Als de auteur ook nog Otrabanda, een wijk van Willemstad in Curaçao, Oltrabanda noemt en de beroemde pontjesbrug een draaibrug wordt, is het helemaal duidelijk. Het is Chris Bossers met Engelenlach helaas niet gelukt een onvergetelijke politieroman te schrijven. De verwachtingen zijn, na zijn debuut, niet helemaal vervuld!