Matthew Dunn beschouwt de lezer als een tegenstander

Met het verschijnen van De rekruut  probeerde de voormalige topfunctionaris bij de Britse geheime dienst, Matthew Dunn, een plaatsje te veroveren op de drukbezette auteursladder. Bij een debuut kan de nieuwe en frisse stijl nog wel een rol spelen maar de ultieme test en proeve van bekwaamheid die zo belangrijk is voor de continuïteit zal bij een vervolg moeten blijken. Onlangs is Sentinel  verschenen, het tweede verhaal met Will Cochrane in de hoofdrol, en weer is een internationaal meningsverschil het startpunt voor een volgende missie.

De 35-jarige topfitte Will Cochrane krijgt opdracht om te infiltreren in de onderzeebootbasis van Rybachiy in Siberië. Aanleiding voor deze actie vormt een geheim bericht uit Oost-Europa dat een bewindvoerder een conflict met Amerika op de spits wil drijven. Het zou een mooie gelegenheid creëren om Amerika in een slecht daglicht te plaatsen. De opdracht die Cochrane bij zich draagt is de boodschap verder te ontcijferen en de veroorzaker te elimineren. Een haast onmogelijke opdracht omdat degene die hem meer zou kunnen vertellen over de inhoud, al bijna is overleden als Cochrane hem vindt. De naam Sentinel is het enige wat hij nog te horen krijgt... Een flinterdun stukje houvast!

De opbouw van Sentinel  is, op enkele minuscule details na, een kopie van zijn voorganger, De rekruut. Matthew Dunn laat zijn hoofdpersoon een aantal landen bereizen en afspraken maken met mensen die meerdere agenda’'s hebben, om dichter bij zijn doel te kunnen komen. Hierbij vallen natuurlijk slachtoffers, dat is bijna voorspelbaar. Wat te vaak gebeurt en daarom ook net iets te toevallig lijkt, is dat de slachtoffers in de meeste gevallen niet het doel waren van de dader. Nee het doel loopt nog vrij rond en wordt een steeds grotere bedreiging. Dat feit is inherent aan de spionagewereld.

Een storende factor in de schrijfstijl van Dunn is dat hij zijn lezer óók lijkt te beschouwen als tegenstander. Met te weinig of geen informatie over passanten moet de lezer maar zorgen dat hij in het verhaal blijft en de logica overziet. Een bezoek aan Oekraïne ontpopt zich door een batterij aan nauwelijks uitspreekbare namen die verder in het verhaal geen enkel vervolg meer krijgen.

Nu is de spionagewereld een wereld waarin schaduwen nog wel onherkenbaar gemaakt moeten worden maar in Sentinel  lijkt dat wat te ver doorgeschoten te zijn. Iedere mogelijkheid om reactief mee te denken aan het oplossen van het complot, wordt de kop ingedrukt. Dus rest de lezer niets anders dan passief te lezen en af te wachten welk konijn er af en toe uit de hoed wordt getoverd. Dit is verre van uitdagend en enthousiasmeert nauwelijks. Jammer, de spionagewereld kan zo interessant zijn, getuige andere voorbeelden!