Waarom heet dit boek Anna Karenina?

De stijl van Tolstoi is zijn kracht. Gebeurtenissen, gesprekken, gedachten worden sprankelend en levendig beschreven. Je waant jezelf in een driedimensionale omgeving; zo contrastrijk en werkelijk worden situaties en personen met hun gedachten beschreven. Zelden heb ik zo geboeid zitten lezen over een jachtpartij of het maaien van gras. ER is voortdurend een spannende verbinding tussen de binnenwereld van de hoofdpersonen en wat er buiten hen gebeurt. We volgen de hoofdpersonen dicht op de huid en volgen de gedachtengangen en gevoelens met alle tegenstellingen en veranderingen, die erin korte tijd in de menselijke geest kunnen voltrekken; dat maakt het heel werkelijk en spannend. Weeral is de spilzucht en verwendheid van de Russische adel opzienbarend en Tolstoi laat dat ook goed zien. In de roman staat naar mijn gevoel - anders dan de titel doet verwachten - de liefdesgeschiedenis van Anna eigenlijk helemaal niet centraal. De intrige van de relatie tussen Kitty en Lowin is minstens even belangrijk. Eigenlijk zien we vooral het geworstel van verschillende relaties in de context van de politieke en culturele ontwikkelingen in Rusland. Lowin is ook een veel interessante persoon dan Vronski , de rijke, materialistische, oppervlakkige dandy, waar Anna verliefd op is. Ook Karenin, de man van Anna is juist een heel boeiende figuur - net als de echtgenoot van madame Bovary - ; heel stijl en ijzig, maar uiteindelijk met diepe heftige emoties naar Anna. Het boek vraagt wel wat uithoudingsvermogen; soms zakte het een beetje weg in politiek gewauwel om daarna weer glorieus te verrijzen in bijvoorbeeld de sterfscène van Nicolai of de geboorte van het kind van Kitty of een beschrijving van de steeplechase waaraan Vronski deelneemt.
Wat op mij de meeste indruk heeft gemaakt is wijze waarop Tolstoi een volstrekt geloofwaardige, driedimensionale, sprankelende werkelijkheid weet te scheppen van gedachtenwerelden, emoties, omgevingen en gebeurtenissen. Maar Anna Karenina is hierin eigenlijk voor mij niet echt de hoofdpersoon en roept bij mij weinig medeleven op; haar geworstel wordt eerder als fenomeen beschreven, dan dat je echt mee gaat voelen.