Boeiend maar niet bijzonder

Deze spannende roman gaat over twee mensen - Vic en Melinda - die elkaar vasthouden in een ongelukkig huwelijk. Melinda is een opstandige en wilde vrouw, die van feesten houdt en ook veel drinkt. Ze hebben samen een kind -Beatrice - , maar ze is daar nauwelijks een moeder voor; Vic verzorgt Beatrice.
Ze hebben uiteenlopende interesses. Vic is een ontwikkelde man die veel weet en van cultuur houdt; daar heeft Melinda niks mee.
Vic voelt tegelijk afkeer en toewijding naar haar, er is ook geen sprake meer van intimiteit en Vic betrekt op zeker moment een eigen kamer. Melinda begint ostentatief vreemd te gaan met verschillende mannen en Vic tolereert dit schijnbaar, maar ontwikkelt ondertussen een moordzucht die hij ook in de praktijk brengt.

Het hele verhaal draait om de bizarre, giftige relatie tussen Vic en Melinda en haar minnaars ( die ook bij hen over de vloer komen als Vic thuis is) en daaromheen is er een schare van vrienden die als een soort van Grieks koor commentaar leveren op hun relationele verwikkelingen en zij kiezen veelal partij voor Vic.
Zijn trouwe vrienden weten niet dat de ingehouden en schijnbaar tolerante Vic aan het moorden is geslagen, maar Melinda wantrouwt hem en beschuldigt hem. Zij kent hem dus eigenlijk beter dan zijn beste vrienden, die zijn zwarte kant niet zien.

Die giftige relaties tussen Melinda en Vic en de minnaars van Melinda zijn voor mij de kern van het boek en ik vond dat heel boeiend en zeker ook mysterieus, want je komt er niet goed achter hoe het precies zit, zeker ook omdat het verhaal verteld wordt vanuit het perspectief van Vic, zodat we eigenlijk alleen maar kunnen gissen naar de beweegredenen van Melinda en zo blijft het ook nevelig waarom deze mensen die elkaar zo verschrikkelijk dwars zitten, toch bij elkaar bleven.
Gaandeweg komt de moordintrige meer op de voorgrond en dan neigt het boek meer naar een misdaadroman.

Het is opvallend in de stijl van het boek dat de schrijver heel consequent de werkelijkheid en het gedrag van mensen beschrijft zoals ze die van de buitenkant waarneemt en alleen van Vic beschrijft wat er in zijn gedachten speelt en hoe hij dingen waarneemt. Soms lijken de waarnemingen van de schrijver en van Vic ook niet van elkaar te onderscheiden en vraag je je als lezer af wanneer je eigenlijk in het verwrongen perspectief van Vic het verhaal beleeft. De ontwikkeling van ingehouden tolerantie naar moordzucht vond ik niet zo pathologisch en eigenlijk ook wel logisch. Daarbij moest ik denken aan de klassieke 19 e eeuwse romans, zoals de kartuize van Parma. De feesten en barbecues maken daarin plaats voor salons en bals, waar men elkaar bekeek en commentaar had op elkaar, niet in de laatste plaats vanwege de verstandshuwelijken, waarin zowel de man als de vrouw de vrijheid namen om er minnaars op na te houden. Hoewel dit in zekere zin een aanvaarde praktijk was, leverde het veel jaloezie en frustratie op, zich uitend in intriges om de ander te pesten en te beschadigen en ook in doodslag. In die klassieke romans is dit eerder een logische, naturalistisch gang van zaken dan het gevolg van een zieke geest.

Ik merk dat ik niet goed weet hoe ik het boek moet waarderen. Ik heb het met veel plezier gelezen, vond het spannend en boeiend, maar eigenlijk niet meer dan dat.
Ik vond het een goede vondst om het verhaal mee te maken vanuit het perspectief van Vic, de tolerante gefrustreerde moordenaar, maar dat zette me zogezegd verder niet aan tot mijmeringen over de aard van de mens… 
Ook de taal zelf vond ik niet zo bijzonder; heel functioneel, maar weinig kunstzinnig of enerverend en dat vind ik zelf wel belangrijk in een boek.