Superieur geouwehoer

Dit boek bevat 6 reisbrieven die Reve begin jaren 60 heeft geschreven. De schrijver gebruikt de vorm van brieven om te verhalen over zijn belevenissen, die plaatsvinden als hij op reis is, waarbij de hotels en stations bij uitstek de omgevingen zijn die zich lenen voor grote weemoed en vertwijfeling.
Het heeft weinig zin om deze onnavolgbare verhalen hier samen te vatten, want het is vooral superieur geouwehoer, waarbij hij van de ene gedachte naar de andere springt in briljant aan elkaar geknoopte zinnen, die zich schijnbaar eindeloos blijven vertakken.
Reve laat zichzelf in alle eerlijkheid zien ( voor zover een schrijver daartoe in staat is) als een eenzame man, vol angsten, geneigd tot droefheid en depressie, die als het ware verdwaald lijkt in dit leven en troost en betekenis vindt in zijn geloof in God en voor wie het schrijven de enige manier is om zich tot dit leven te verhouden.
Tegelijk is het een briljant en origineel denker, die zijn gedachten op een schitterende manier weet te verwoorden, onderkoeld, met een licht ironische ondertoon en vaak ontzettend grappig, maar altijd voel je de droefheid door de zinnen heen sijpelen.
Zo nu en dan raakte ik wel wat verdwaald in het geouwehoer, maar dan stuitte ik weer snel op pareltjes van zinnen. En met Reve zeg ik: “ Laten we elkaar niet haten, maar, integendeel, elkaar liefhebben, gezamenlijk op de dood wachten en het ons in de tussentijd aan niets laten ontbreken.”