Balsem voor de vereelte ziel

Deze roman uit eind 18e eeuw bestaat grotendeels uit brieven van Werther waarin hij op een heel directe - maar toch gestileerde - manier zijn emoties uit over zijn onbeantwoorde liefde voor Lotte.
Het is niet alleen zijn hopeloze liefde voor Lotte die tot zijn ondergang leidt maar ook zijn worsteling met de wereld om hem heen. Hij lijkt eigenlijk misplaatst in deze wereld, een soort van steppewolf met een onbegrensde verbeelding en hoge verwachtingen van de toekomst, die zich niet kan verenigen met de banale voorspelbaarheid van de burgerlijke wereld, met de hypocrisie van de adel, die anderen uitsluit en blind is voor de puurheid van de gewone mens.
Als je je gewoon laat meevoeren met de extatische, bloemrijke en koortsachtige taal dan merk je hoe doeltreffend Goethe is in het bespelen van het verstand en het gevoel van de lezer. Zo bereiden de prachtige, duistere zangen van Ossius het gemoed van de lezer effectief voor op het emotionele, laatste samenzijn van Lotte en Werther.
Hij raakte ook in zijn tijd blijkbaar een gevoelige snaar, want het boekje leek veel jongeren te inspireren om op de wijze van Werther zelfmoord te plegen.
Dit wereldberoemde boek uit eind 18e eeuw over de onbeantwoorde liefde van de jonge Werther voor Lotte met haar zwarte ogen maakt wat mij betreft zijn faam zeker waar en raakt de ziel hoe vereelt die ook is.