Het hervinden van eigenwaarde

Sethe ontvlucht als jonge zwarte vrouw met haar kinderen de slavernij en gaat bij haar schoonmoeder wonen, maar doodt op zekere dag haar dochter - Beminde - om te voorkomen dat ze weer teruggehaald wordt door de slavendrijvers. Later komt er een jonge vrouw bij de familie aanlopen, die ze herkennen als een soort wedergeboorte van Beminde.


Het boek is mooi van constructie : vanuit verschillende perspectieven en met heen en weer gaande verschuivingen in de tijd, ontvouwt zich het hectische verhaal van Sethe en haar familie, vol tragiek en magie. Het is een procedé zoals Morrisson ook heeft gehanteerd in Een daad van barmhartigheid.

Je wordt direct ondergedompeld in de beleving van de zwarte familie; doordrenkt van magie. Hoe hervind je je eigenwaarde, die volslagen kapot gemaakt is door de slavernij, door " de mensen zonder huid" . De onvoorstelbare wreedheid en het behandeld worden als een ding; als niks, als iets dat verkocht kan worden, dat geen rechten heeft; wat betekent dat voor je gemoed? Ook na de afschaffing van de slavernij blijft het een gevecht om eigenwaarde te hervinden en met een open gemoed te kunnen herinneren, want er is zoveel dat niet herinnerd wil worden.
De stijl is poetisch en weerbarstig, met soms raadselachtige zinnen die zich niet makkelijk gewonnen geven. Het voelt aan als een nachtmerrie. Het laatste hoofdstuk lijkt als een ontwaking uit die nachtmerrie, een opluchting, omdat het leven een normale wending lijkt te nemen en de zinnen worden dan ook eenvoudiger en de sfeer wordt meer ontspannen.

Het boek is tamelijk streng gestileerd - en dit is wellicht voor Morrison de enige manier om dit gruwelijke verhaal te kunnen vertellen - waardoor voor mij soms de directe emotie wat naar de achtergrond werd gedrongen.