Hoe te leven in overgave aan god.

Deze roman speelt in de jaren 50 in Spanje. In een land dat nog de naweeën kent van de oorlogen.
In deel 1 vertrekt de hoofdpersoon Pauline in haar eentje naar Madrid om tot zichzelf te komen. Ze overweegt om te scheiden van Eulegio (met wie ze later formeel niet getrouwd blijkt te zijn en met wie ze een zoon Miguel heeft) en te breken met haar minnaar Antonio.
In deel 2 krijgt ze een spirituele openbaring en wil voor god leven, in harmonie met de wereld en wil zelfs in het klooster gaan.
In deel 3 woont ze in Madrid met haar zoontje Miguel. Ze worstelt met haar godsbesef. Hoe leef je voor god? Ze wil zelf een voorbeeld zijn en het in haar gewone leven laten zien. Kun je gaan voor je eigen begeerte en genot als weg die god je toestaat of is er een zingeving die het eigen ego overstijgt? Die overstijgende zingeving vindt ze in het sacrament van het huwelijk en ze besluit om naar Eulegio terug te gaan en te breken met Antonio.

Na het lezen van de eerste twee delen van deze roman was ik tamelijk ontstemd en bedacht me dat ik het zo ongeveer het minste boek vond dat ik de afgelopen tijd heb gelezen. Rommelige, slechtlopende zinnen, lelijke houterige stijl en uitgebreide beschrijving van details die het verhaal niet lijken te steunen, ergerden me. Maar vooral: als verteller maakt ze van de verschillende karakters hun gedachten en gevoelens zichtbaar voor de lezer. Ze vertelt er echter heel indirect over en laat je deze gedachten en gevoelens niet meemaken, zodat het voor mij koude, levenloze karakters bleven.

Tijdens het derde deel raakte ik toch geïntrigeerd door de religieuze inslag van het verhaal en voelde betrokkenheid ontstaan bij Pauline en verwondering over de vreemdheid van het boek.
Het deed me denken aan Heleen ( van Carrry van Bruggen), die ook obsessief aan het zoeken is naar zingeving en deze ook denkt te vinden in het religieuze als een regelstelsel dat een morele leiding kan geven aan haar handelen en denken. Overigens opvallend dat deze beide vrouwen in hun persoonlijke ontwikkeling onafhankelijkheid nastreven, maar tegelijk hun heil zoeken in een religieus normatief stelsel, dat leiding geeft aan hun handelen.
Ook moest ik denken aan Langs wegen der geleidelijkheid van Couperus, waarin de hoofdpersoon een minaar heeft bij wie ze zich kan ontplooien, maar uiteindelijk niet los kan komen van haar eerste - overheersende - man.
Uiteindelijk kwam ik tot de verbazingwekkende constatering dat ik het een mooie gedachte vindt dat iemand kiest voor het sacrament van het huwelijk - als een soort mystieke, overstijgende overgave - en niet voor de eigen begeerte. Dat heeft het boek dan toch maar voor elkaar gekregen.