Sobere verhalen die weemoed doen voelen

Wederom een prachtige bundel verhalen. De stijl is naar mijn gevoel wel veranderd in vergelijking met de vroegere bundels Dood weermiddel en Ernstvuurwerk. Deze vroegere bundels hebben een vreemde knoestige stijl, met zinnen die vreemde wendingen nemen en lijken te horten en te stoten. Maar Eb en vloed heeft dat vreemde niet meer en is geschreven in een heel sobere, precieze en kalme stijl, die zoveel weemoed doet voelen en ingehouden smart, maar ook medemenselijkheid.
De verhalen zijn in verschillende tijdsperioden geplaatst en hebben veelal een autobiografisch karakter.
Toppers voor mij:
In Liebestraum beschrijft Hotz een dansavondje dat zijn ouders thuis organiseerden. Hij laat je dat schitterend meemaken door de ogen en oren van hem en zijn zusje die vanuit hun slaapkamer door de muren heen luisteren naar wat er gebeurt.
Ook prachtig en ontroerend is het verhaal Toonkunst dat in de oorlog speelt als hij als jongen helemaal bezield is door de trombone en les neemt bij een oude leraar.
En in Het oponthoud is hij een onzekere jongen tijdens de oorlog die aarzelend iemand thuis wil bezoeken: “ Ik liep er langs; voor de onopvallendheid hoefde ik m’n best niet te doen, ik was het al.”