Klassieke memoires van een moordenaar

Dit prachtige, briljante boekje gaat over Pascual Duarte, een eenvoudige boer die moorden pleegde en daarover in de gevangenis zijn memoires heeft geschreven. Het boekje begin met een inleiding van degene die het manuscript in een apotheek heeft gevonden en bewerkt, komende uit de nalatenschap van Don Barrera aan wie Pascual het manuscript met een begeleidende brief had gestuurd en die er niets mee deed.
Pascual werd terechtgesteld voordat hij zijn manuscript af had, zodat er een gedeelte van zijn leven ontbreekt, maar van zijn laatste uren weten we iets door brieven van getuigen, waar het boekje mee eindigt.
Op deze manier wordt de fictie van echtheid van deze vertelling versterkt. Het doet in de verte denken aan de constructie van Don Quichot, dat ook zogenaamd is geschreven op basis van gevonden manuscripten.
Op een klassieke manier word je hiermee als lezer comfortabel in de leesstand gezet door een schrijver die zich expliciet tot jou richt om een mooi verontrustend verhaal te vertellen.
Het verhaal wordt verteld in eenvoudige, heldere, soepele taal, met verrassende observaties en gedachtengangen zoals deze primitieve boer die heeft.
Het blijft een soort van mysterie hoe Pascual tot moorden komt, terwijl hij eigenlijk liefst een rustig leven had willen leiden. Hij maakt voortdurend allerlei rampen mee, zoals het verlies van zijn broertje, zijn vrouw en zijn kinderen en zit opgescheept met een hardvochtige moeder die hij haat en langzaam zonder dat hij het zelf voelt aankomen, bouwt de haat zich in hem op en brengt hem tot moorden. Hij kan met veel gevoeligheid schrijven over wat hij allemaal meemaakt en hoe vreselijk hij zich daarbij voelde, maar het moorden of vechten zelf vindt met een ijzingwekkende vanzelfsprekendheid, zonder veel emotie plaats.
Ik vind het een briljant boek; mooi van constructie en taal en met een enigszins verontrustende inhoud die zich niet op 1 manier laat duiden.