Mooie compositie, moeilijk te doorgronden.

Deze roman speelt in het Amerika van de 17 e eeuw ( in Virginia). De Nederlander Jacob Vaark heeft zich daar gevestigd op een boerderij met zijn vrouw Rebekka die hij uit Europa heeft laten overkomen. Jacob is meer een handelaar dan een boer en hij heeft een schuld laten afbetalen met een meisje, Florens, die door haar moeder vrijwillig is afgestaan. Daarnaast werken er ook nog andere verweesde meisjes op de boerderij, Lina en Sorrow en samen vormen ze een hechte gemeenschap, die uit elkaar valt als Jakob sterft. De liefde van Florens voor de smid ( een vrije zwarte man die voor Jakob een prachtig hek had gemaakt ) vormt de centrale intrige in de roman. Dit loopt niet goed af, omdat Florens sterk gehinderd wordt door haar herinnering aan haar moeder door wie ze zich onbemind en verlaten voelt, terwijl die moeder uiteindelijk het beste met haar voor bleek te hebben.

Een paar dingen zijn me opgevallen in dit boek.
De roman heeft een prachtige compositie. Het verhaal wordt door de ogen van de verschillende personages verteld in episodes, die elkaar deels overlappen, zodat de verhalen elkaar aanvullen en in elkaar grijpen en tezamen de totale verhaallijn openbaren. Alleen het verhaal van Florens wordt in de ik- vorm verteld.
De roman speelt in de 17 e eeuw, maar voor mij roept het nauwelijks een beleving van die historische context op en lijkt het boek eerder tijdloos te zijn en zou bij wijze van spreken ook nu kunnen spelen.
Het boek is in een zelfde toonsoort geschreven van kalme korte - soms poëtische - zinnen, die allen fluisterend uitgesproken lijken te worden; bijna een soort meditatief gebed. Ook al zijn er verschillende personages aan het woord; die toon blijft hetzelfde.

Ik vond het boek erg mooi en sterk beginnen, maar na verloop van tijd verloor ik mijn verbondenheid met het verhaal. De personages komen voor mij niet echt tot leven, maar dobberen als het ware mee op de mediterende toon van het boek en verwijzen naar een onderliggende laag van thema’s en bedoelingen van Morrisson is, die ik niet kan doorgronden.
Eigenlijk moet ik constateren dat ik deze roman met veel plezier heb gelezen, maar niet echt begrijp.
Ik heb me voorgenomen om dit boekje over een tijdje opnieuw lezen op de manier waarop ik een boek van William Faulkner zou lezen. En dan ga ik alleen maar lezen wat er staat en ga ik het vreemde en geheimzinnige omarmen en niet meer zoeken naar onderliggende bedoelingen en als er een bedoeling is dan moet die vanzelf duidelijk worden. Dat heb ik immers geleerd van Faulkners prachtige Het geluid en de drift!