Prima psychologische thriller

Een aantal jaar geleden zag ik de Belgische verfilming 'Duelles' van dit boek. Heel fijn om nu het verhaal te lezen!

Korte inhoud
Tiphaine en Laetitia zijn niet alleen buren, maar ook hartsvriendinnen. Het klikt goed tussen hun mannen Sylvain en David. Hun kinderen Maxime en Milo zijn beste maatjes. Ze zijn in hetzelfde jaar geboren en groeien op als tweelingbroers. De koppels wonen in een rustige buitenwijk en vertoeven vaak bij elkaar. Er komt een einde aan de gezelligheid en hun perfecte leventje als er een tragisch ongeluk gebeurt dat alles voorgoed zal veranderen…

Oordeel
‘Mother’s Instinct’ begint met een spannende proloog waaruit blijkt dat Tiphaine en Laetitia verre van hartsvriendinnen zijn. Iets wat de achterflap ons nochtans beloofd heeft, dus er is duidelijk heel wat gebeurd tussen de vrouwen. Na de korte proloog gaan we zeven jaar terug in de tijd. Op dat moment is er nog geen vuiltje aan de lucht. Zo start het boek: we maken op een rustig tempo kennis met Tiphaine, Sylvain, Laetitia en David. Sylvain en Tiphaine krijgen een zoontje, Maxime. Hij wordt beste vrienden met de zoon van David en Laetitia, Milo. De gezinnen zijn onafscheidelijk, tot Maxime door een tragisch ongeluk sterft.

Hoewel de eerste tientallen pagina’s lezen als een roman en eigenlijk niet echt als een thriller, wordt het boek dat wel zeker als je over de helft zit. Je moet het alleen even tijd geven. De eerste helft van het boek is noodzakelijk om de twee koppels goed te leren kennen. Je begrijpt hoe hun vriendschap in elkaar zit, waarom ze elkaar opzoeken en wat er in hun verleden belangrijk was. Zo lezen we hoe Sylvain en Tiphaine elkaar hebben leren kennen, hetzelfde geldt voor David en Laetitia. Die feiten zijn belangrijk voor wat er later zal gebeuren in het boek. Je krijgt daardoor ook een helder beeld van hoe de personages in elkaar zitten en wat hun persoonlijkheid tekent. Omdat het aantal personages beperkt is, is er voldoende ruimte om hen uit te werken. Abel zorgt ervoor dat we afwisselend een kijkje krijgen in ieders gedachten. Zelfs de kleine Milo komt even aan bod.

Door de aandacht voor de verschillende personages en de korte hoofdstukken voelt het boek heel filmisch aan. Je ziet de scènes zo voor je. Het verhaal wordt niet te snel verteld, waardoor je tijd genoeg krijgt om alles goed tot je te laten doordringen. Ondanks dat de spanning dus niet meteen aanwezig is, blijf je wel benieuwd naar wat er nog zal gebeuren, aangezien de proloog niet strookt met de oorspronkelijke vriendschap tussen de koppels. De spanning bevindt zich vooral op psychologisch vlak, omdat de perfecte levens van de personages langzaam barstjes beginnen te vertonen en je als lezer goed wilt begrijpen hoe alles precies in elkaar zit.

Ten slotte heeft Barbara Abel een oog voor detail wat taalgebruik betreft. Zo heeft ze het op een bepaald moment over de Griekse god Morpheus. Hij is de god van de dromen en Abel vernoemt hem als Laetitia net wakker wordt, want ze schrijft dat Laetitia “uit de armen van Morpheus wordt gerukt”. Qua originaliteit kan dat tellen. Veder maakt ze ook een aantal pientere vergelijkingen zonder dat de taal te zwaar wordt. Zo vergelijkt Abel een personage met de Amerikaanse auteur en filmproducer Tom Selleck, waardoor je meteen een beeld van de man kan vormen. Abel verrast je dus niet alleen op het vlak van spanningsopbouw en het verloop van het verhaal, ook voor taalfanaten is dit boek een pareltje.

Conclusie
4 sterren
‘Mother’s Instinct’ is een prima psychologische thriller. Hoewel het verhaal wat traag op gang komt, stelt het je zeker niet teleur. Het boek zal je sowieso nog een tijdje bijblijven.