Fijn, herkenbaar tussendoortje

Sylvia Winter werkt als freelance journaliste voor enkele Vlaamse lifestylemagazines. 'De man aan de overkant' is haar eerste roman.

Korte inhoud
Claire is een alleenstaande moeder van 49 jaar. Ze heeft haar leven goed op orde en haar dagen zijn gevuld met haar werk en de zorg voor haar puberende dochters. Wanneer Claire haar nieuwe knappe overbuurman ontmoet, verandert er iets in haar. Ze ontdekt dat ze blijkbaar toch iets mist in haar leven. Haar fantasie over de man aan de overkant van de straat houdt haar steeds meer bezig. Durft Claire toe te geven aan die onbekende verlangens of kiest ze voor haar veilige, vertrouwde leventje?

Oordeel
Het kortverhaal ‘De man aan de overkant’ gaat over de alleenstaande moeder Claire die gefascineerd raakt door haar knappe overbuurman Luca. De novelle begint met een korte, realistische schets van Claires leven, waardoor we vrij snel een helder beeld van haar hebben. Je begrijpt hoe ze in haar huidige levenssituatie terechtgekomen is. Ze is gescheiden van Wim, met wie ze twee dochters heeft. Het gebrek aan avontuur in hun relatie heeft hen uit elkaar gedreven. Een scheiding op latere leeftijd zal sowieso herkenbaar zijn voor veel lezeressen. Ook de plaats van de vrouw in een mannenwereld wordt besproken als het kort gaat over Claires job als projectleider. Dat is opnieuw een actueel, geloofwaardig element in het verhaal.

We beleven de novelle vanuit Claires perspectief en krijgen een brede inkijk in haar gedachten. Haar connectie met Luca begint vooral door het feit dat ze naar hem gluurt als hij voor zijn slaapkamerraam staat. De sfeer in het verhaal voelt daardoor wat voyeuristisch aan en Claire doet denken aan L.B. Jefferies die zijn buren bespiedt in Alfred Hitchcocks film ‘Rear Window’. Claire zit vast in de sleur van haar leven, net zoals Jefferies thuiszit door een gebroken been. Extra fijn is dat Claire zichzelf ook een gluurder noemt. Die hele voyeuristische sfeer zorgt voor een zekere spanning in de novelle, omdat de echte interactie met andere personages daardoor minder is. Je moet het vaak vooral hebben van Claires eigen gedachtesprongen en interpretaties van haar omgeving. Er zijn ook relatief weinig dialogen en soms dreigt het verhaal wat te kabbelen door de ietwat verhalende alinea’s.

De chemie tussen Luca en Claire komt dan ook niet tot stand door de diepgaande gesprekken, maar door de blikken naar elkaar en fysieke aantrekkingskracht. Hun dynamiek ontstaat dus op een andere manier, de focus ligt op hun lichaamstaal. Het gaat niet alleen om lust tussen de personages, Winter zorgt ook voor een diepere connectie tussen hen. De spice is er zeker, maar het is spice met diepgang, je voelt de oprechte interesse in elkaar. Er speelt heel wat onderhuidse spanning tussen Luca en Claire, dat brengt Winter mooi onder woorden. Zo gaat het over elkaar echt zien, iets wat in onze huidige maatschappij helaas niet altijd meer gebeurt. Wat Luca door z’n blik alleen al bij Claire teweegbrengt, doet je nadenken over je eigen leven.

Claire vergelijkt zichzelf op een bepaald moment met een bloem en dat is een mooie metafoor voor haar evolutie in de novelle. Sylvia Winter voegt hier en daar nog andere subtiele referenties naar bloemen en planten toe. Dat geeft de schrijfstijl iets meer diepgang. Al lezen de hoofdstukken behoorlijk vlot, ze voelen toch wat lang aan voor een novelle. Door het gebrek aan veel actie en de regelmatig terugkerende verhalende alinea’s zakt je leestempo, maar toch slaagt Winter erin de aandacht van haar lezers vast te houden tot de climax van de novelle. ‘De man aan de overkant’ wordt op een fijne manier afgerond en doet je beseffen dat het nooit te laat is om jezelf te herontdekken…

Conclusie
3,75 sterren
‘De man aan de overkant’ is een fijne novelle om tussendoor te lezen. Het verhaal is herkenbaar en kan daardoor heel wat lezers bekoren.