Prima tussendoortje

Beide verhalen zijn leuk om te lezen als tussendoortje. De vlotte schrijfstijl zorgt ervoor dat je het boek gemakkelijk en snel uitleest. Ik kreeg wel niet zo’n lentegevoel tijdens de lectuur, hoewel de cover dat toch uitstraalt. Nora Roberts maakt het echter goed door haar personages zelfs in deze novelles genoeg diepgang te geven. De lezer krijgt ondanks de korte lengte van de verhalen toch een band met hen. Het lijkt alsof de hoofdpersonages naast je staan. ‘Een gelukkige vergissing’ is een verhaal dat de lezer zelf kan overkomen en de combinatie met een verhaal dat verder van je leefwereld af staat, zoals ‘Een bruisende finale’ is bijzonder goed gevonden. Ondanks de goed uitgewerkte personages en verhaallijn vond ik het soms moeilijk om me in te leven in de verhalen, maar dat kan zeker ook komen omdat ik het niet gewend ben kortverhalen te lezen.
Hieronder ga ik nog eens kort dieper in op elk verhaal.

'Een gelukkige vergissing'
Je krijgt meteen sympathie voor de personages. De jonge Zoe heeft een moeilijke tijd achter de rug, maar doet toch haar uiterste best om haar leven op orde te houden. Ze combineert meerdere jobs om haar zoontje Keenan en zichzelf een goede toekomst te bieden. Zowel met Zoe als Cooper krijg je een band, omdat Roberts je hier een kijkje gunt in hun gedachten. Keenan wordt vooral beschreven vanuit hun ogen en hij verovert onmiddellijk je hart. Soms gaat het verhaal iets te snel, de gevoelens tussen de personages ontstaan iets te vlug. Desondanks is dit een prima feelgoodverhaal.

'Bruisende finale'
Ook dit verhaal was erg fijn om te lezen, maar de opbouw was ietwat onlogisch. Het gedrag van Brandon en Raven is niet altijd even helder. De reden van hun verdriet blijft lang geheim, wat spannend is, maar die opbouw maken de scherpe stemmingswisselingen niet goed. Raven voelt zich plots slecht, vliegt uit tegen Brandon. Dat soort gedrag voelt vaak erg bevreemdend aan, want het is nooit echt helder waarom ze zich zo voelen. Een paar pagina’s later is alles weer koek en ei tussen de personages en in een volgend hoofdstuk gaat het weer slecht. Dat is veel om te verwerken in zo’n kortverhaal. Het Hollywood-gegeven is wel fijn, Roberts weet mooi te beschrijven hoe het leven daar er mogelijk uit kan zien.

Conclusie
‘Stralende lente’ met de twee kortverhalen is een prima tussendoortje. Hoewel het echte lentegevoel ontbreekt, kan Nora Roberts je toch laten ontspannen.

3,5 sterren