Een kleurrijk en origineel avontuur op - en in - de oceaan

Rick Riordan (1964) staat bekend om zijn reeksen over jonge helden die kinderen zijn van goden uit de Griekse, Romeinse, Noordse en Egyptische mythologie. Dochter van de diepzee, vertaald door Marce Noordenbos, slaat echter een andere richting in: in plaats van een halfgod staat de veertienjarige Ana Dakkar centraal als hoofdpersoon. Zij studeert aan de Harding-Pencroft Academie, waar leerlingen worden klaargestoomd voor een beroep op of naast de oceaan; van maritieme biologen tot mariniers. Dan zorgt een verwoestende aanval van een rivaliserende school, het Land Instituut, ervoor dat het leven van Ana en haar klasgenoten op zijn kop komt te staan.  

Dochter van de diepzee is een eerbetoon aan 20.000 mijlen onder zee van Jules Verne, een klassieker uit 1870 waarin Kapitein Nemo het opneemt tegen imperialistisch Groot-Brittannië met behulp van zijn ultramoderne onderzeeboot die op het gebied van techniek en ontwikkeling zijn tijd ver vooruit is. Ana Dakkar is samen met haar broer Dev de enige afstammeling van Nemo en daarmee, komt ze plots achter, misschien wel de belangrijkste persoon op de wereld. Alleen iemand die familie is van Nemo kan namelijk zijn uitvindingen activeren en bedienen. Het Land Instituut vindt dat Kapitein Nemo’s uitvindingen openbaar gemaakt worden, maar de HP-academie is van mening dat dat er alleen maar voor zorgt dat hebberige wereldregeringen en bedrijven ze zullen gebruiken om de aarde steeds dichter bij de afgrond te brengen. Ana’s enige optie is om met haar klasgenoten de oceaan op te gaan naar een verborgen afdeling van hun school om zo hun eigen toekomst – en die van de wereld – veilig te stellen. Maar Land Instituut blijft hen op de hielen zitten … 

Dochter van de diepzee is bedoeld als standalone, al houdt Riordan naar eigen zeggen de deur open voor een mogelijk vervolg in de toekomst. Het centrale verhaal heeft in ieder geval wel een duidelijk einde en een mooie opbouw. Er is niet veel ruimte voor een inleiding voordat het hoofdverhaal begint, al wordt wel snel duidelijk om wat voor soort school het gaat: leerlingen worden bijvoorbeeld ingedeeld in vier afdelingen (Dolfijnen, Orka’s, Cephalopoden en Haaien) gebaseerd op hun persoonlijkheid en vaardigheden in de maritieme wereld. Zo is Ana mentor van de Dolfijnen-afdeling van haar jaar en houdt ze ervan om met talen en communicatie bezig te zijn. Een vriendin van haar, Ester, heeft autisme en is een Orka, wat betekent dat ze ondanks haar beperking - of juist dankzij - goed is met psychologie en vooral empathie. Ook in dit boek zitten personages van diverse achtergronden en interesses wat het verhaal veel kleur geeft.

Lezers die bekend zijn met Riordan zijn eraan gewend dat de gebeurtenissen en de grappen elkaar in razendsnel tempo opvolgen – Dochter van de diepzee geeft echter meer ademruimte tussen de actie en er zijn een stuk minder flauwe grappen vergeleken met bijvoorbeeld de 'Percy Jackson'-reeks. Toch zorgt Riordan dankzij zijn boeiende schrijfstijl en zijn kleurrijke personages ervoor dat er nergens een saai moment te vinden is.

Riordan heeft daarnaast duidelijk veel tijd en energie gestoken in maritieme onderwerpen en zijn passie voor 20.000 mijlen onder zee spat van de pagina’s af. Wel zorgt de vrij technische, maritieme vakjargon ervoor dat je soms de draad kwijtraakt. Niet alles wordt uitgelegd, al is dat vooral omdat niet alles überhaupt kán worden uitgelegd aangezien veel van de uitvindingen in het boek zogenoemde alt-tech is – speculatieve uitvindingen die heel misschien ooit werkelijkheid kunnen worden. Sommige jongere lezers zullen deze technische passages taai vinden, maar als ze doorzetten wordt alles duidelijk uit de context.  

Dochter van de diepzee is een heel vermakelijk boek vol met ingenieuze uitvindingen en goed uitgewerkte personages. Het verhaal wordt gestaag opgebouwd en mede dankzij een plottwist in het midden van het boek wordt de aandacht van de lezer goed vastgehouden. Riordan heeft met dit boek bewezen dat hij ook boeiende boeken kan schrijven zonder halfgoden en magie, en bovendien dat hij ook iets volwassenere verhalen kan neerpennen.