Een geweldige ode aan Wham! en George Michael

Andrew Ridgeley (1963) was één helft van de populaire popgroep Wham! uit de jaren ‘80. Vanaf de eerste grote hit waarmee ze doorbraken tot aan hun afscheidsconcert, bestond de band slechts drieënhalf jaar, waarna de andere frontman van de band zou uitgroeien tot één van de beste en geliefdste singer-songwriters in de wereld: George Michael.  

Drie jaar na George’s dood komt nu een biografie van Ridgeley naar buiten, waarin hij zijn verhaal doet over zijn vriendschap met George. Hoe deze begon toen laatstgenoemde als nieuwe jongen de klas in kwam en hoe zij uiteindelijk een van de populairste bands werden. George was een verlegen jongen met een grote bril, terwijl Andrew de grappenmaker van de klas was. Wat ze gemeen hadden, was een grote liefde voor muziek en de droom om ooit een succesvolle muziekcarrière te hebben.  

Het boek begint met een proloog over het afscheidsconcert van Wham!, maar de hoofdstukken die volgen tonen vervolgens een chronologische tijdslijn van het begin van de vriendschap tussen Andrew en George tot de dood van laatstgenoemde. De hoofdstukken zijn kort en overzichtelijk en de tekst wordt zo nu en dan onderbroken door een foto van het popduo. Er is niet altijd een direct verband tussen de foto’s en de tekst waarin ze zijn geplaatst, maar desondanks zijn ze een leuke toevoeging. In het midden van het boek zitten een paar speciale bladzijdes die foto’s in kleur tonen.  

‘Mijn beste vriend bestond al die jaren, vóór Wham! en erna, eigenlijk uit twee mensen. De schooljongen die ik als dertienjarige leerde kennen en die later mijn beste vriend zou worden, de jongen die ik naast me wilde hebben tijdens die eerste stappen op weg naar het muzikale supersterrendom, die jongen werd George Michael, het personage dat hij creëerde om het te kunnen schoppen van zanger van een popduo met nummer 1-hits tot soloster die overliep van de ambitie en creatieve Wanderlust.’  

Meer nog dan een verhaal over het ontstaan van Wham! is dit boek een ode aan de vriendschap tussen Andrew en George, en hoe zij samen te maken kregen met de vele voor- en nadelen van hun enorme succes en populariteit. Andrew beschrijft hoe hijzelf eigenlijk als enige doel had om in een succesvolle band te zitten, terwijl de enorm talentvolle George grote plannen had voor een solocarrière als singer-songwriter. Beiden waren het erover eens dat ze niet voor eeuwig met Wham! konden doorgaan, en daarom besloten ze om al na drieënhalf jaar na hun eerste grote hit te stoppen op hun hoogtepunt.   

'Ik had een doel voor mezelf gesteld: een wereldsucces maken van mijn band, en voor die ambitie leefde ik. Maar toch was ik jaloers op George’s aangeboren talent – ik was erdoor gefascineerd en ik bewonderde hem intens om zijn creatieve gaven. Het zou natuurlijk fantastisch zijn geweest als iets van die genade míj eigen was geweest, maar hij was ook mijn vriend, dus was het een genoegen en een voorrecht om te zien hoe goed hij gebruikmaakte van zijn talenten.'

Net als Wham! had dit boek langer mogen duren. De anekdotes en kanttekeningen van Andrew bij alle mijlpalen van Wham! zijn heel interessant en geven een goed beeld van hoe hij alles persoonlijk heeft ervaren. Het is vooral mooi om zijn liefdevolle verhalen over George te horen, met wie hij altijd bevriend is gebleven. De toon van deze autobiografie is net als Wham! positief en een beetje ondeugend, en zowel de fans die al veel van de band afweten als andere nieuwsgierigen zullen veel uit dit boek kunnen halen. Wham! George en ik is een geweldige ode aan de nalatenschap van Wham! maar vooral ook aan George Michael.