Mooi afsluitende deel van deze trilogie

Matthias Maho probeert als auteur probeer de liefde voor dieren en schrijven te vertalen in woorden, zo is zijn reeks Ruiters van de Nacht tot stand gekomen. Hierin combineert hij fantasy met luchtige kennis over dieren door hen zelf een stem te geven.

Over deel 2 schreef ik: “Het is een moeilijk boek om weer te geven in een recensie zonder teveel te willen vertellen. Houd je van fantasie, magie en dieren dan zou ik dit deel ook zeker lezen.”

Na de gebeurtenissen in Winterplas moet de groep echt even bijkomen maar daar krijgen ze geen tijd voor. Het verhaal gaat gelijk verder en ze zitten op een onbestuurbaar schip en ze zijn op weg naar een bijzondere plek waar antwoorden hopelijk wel te vinden zijn.

De cover van dit boek is het mooiste van de drie. Een schip in mooie en spannende kleuren gevangen. Net als de mensen die erop zitten want daar geldt het eigenlijk ook voor.
De karakters groeien, er zijn mooie cliffhangers als:
“Ik keek achterom, maar kon mijn ogen niet openhouden. De intensiteit van het licht was te sterk…
En ook de eerste zinnen zijn goed beschreven. Zowiezo is er veel aandacht aan het uiterlijk besteedt met mooie lettertypen bij de hoofdstuknamen.
Wat erg gewaardeerd werd zijn de echte menselijke en natuurlijke reacties van de mensen en de mooie stemmen die de dieren krijgen in het verhaal. Het geheel straalt kracht en vriendschap en warmte uit

Wat wel echt gemist werd was een kleine terugblik waarin weer even teruggekeken zou zijn naar wat er eerder gebeurd is. Het proloog nodigt wel uit om snel verder te gaan maar als de delen niet achter elkaar gelezen worden (het zgn bingelezen) dan kan dat best lastig zijn.

Het was een mooie en zeer bijzondere serie om gelezen te hebben, fijn om Matthias Maho als auteur te leren kennen. In zijn dankwoord vertelt hij veel over zijn schrijfproces en dat is ook een warm bad voor de mensen die hem geholpen hebben.