Dit tweede deel leest lekkerder dan Dood op kasteel Bremont.

De cover met gebouwen uit Aix en Provence geven een fijne sfeer aan het boek. De sfeer voel je door heel het boek heen want M.L. Longworth is enorm goed in het omschrijven van de sfeer en de omgeving. Ik zie de omgeving voor me door de gedetailleerde omschrijving die ze geeft. Ik vind het fijn dat er zo veel omschreven wordt want er ontstaat een hele wereld voor mijn ogen terwijl ik lekker aan het lezen ben.

In dit tweede deel leer je Antoine Verlaque en Marine Bonnet beter kennen. Al is hun relatie een rode draad in het verhaal het gaat om de moorden die gepleegd zijn. Wat is er gebeurt en wie heeft het gedaan. In het eerste hoofdstuk leer je veel van de personages kennen omdat ze gezamenlijk op een feest aanwezig zijn. Het is fijn dat je de personages die vaak voorbij komen al zo snel in het boek leert kennen. Op deze manier ging ik meedenken over de moorden. Helaas had ik het niet juist wie het gedaan had en uiteindelijk maakt juist dat het een leuk verhaal want ik blijf in het duister tasten.

Tijdens het lezen kom ik soms ook mooie teksten tegen; Ik sluit mijn ogen om te kunnen zien. Dit gaat over een citaat van Paul Gauguin waar Verlaque aan moet denken terwijl ze in een kathedraal zijn.

Dit tweede deel leest lekkerder dan Dood op kasteel Bremont. Er zit meer vaart in het verhaal, er gebeurt meer en toch zijn er de rust momenten waar we de natuur te zien krijgen en meer over de twee hoofdpersonen bijvoorbeeld. De ontwikkelingen tussen Antoine en Marine zijn leuk om te lezen. Je ziet Antoine echt een verandering meemaken en stilstaan bij de relaties die bekenden van hem hebben. Ik ben heel benieuwd hoe hun relatie verder zal groeien. Het tweede deel heeft er zeker voor gezorgd dat ik nieuwe delen ook graag zou willen lezen.