Midlifecrisis

Na twee dagboeken volgeschreven te hebben over het lief en leed(vermaak) in een verzorgingshuis in Amsterdam-Noord vond Hendrik Groen (op 86- jarige leeftijd) dat de tijd rijp was voor een carrièreswitch. Op zijn typemachine tikte hij een heuse roman, 'Leven en laten leven' . Ondanks dat Groen ons in zijn laatste dagboek 'Zolang er leven is' (2016) al geestelijk voorbereid had dat het in zijn nieuwe boek niet meer om kunstgebitten, rollators en steunkousen zou draaien was ik toch een beetje in shock. Want wie vertelt mij nu hoe het met de leden van de Oud-maar-niet-dood-club gaat? Wie is er nog in leven en wie is er ondertussen door Etienne Hummel naar de Noorderbegraafplaats gebracht?

Arthur Ophof zit in het wc-papier en in een sleur. Arthur en zijn vrouw Afra zijn na 24 jaar huwelijk uit elkaar gegroeid. Hij staat 23 jaar lang tweemaal per dag in dezelfde file en zijn werk bij een groothandel in wc-en schoonmaakartikelen is, net als de seks met zijn vrouw Afra, allesbehalve spannend. Het hoogtepunt van de week is het partijtje golf op vrijdagmiddag, met zijn drie vrienden. Enkele weken na zijn vijftigste verjaardag wordt Arthur ontslagen. In plaats van bij de pakken neer te zitten, bedenken de vrienden een plan. Samen zorgen ze ervoor dat Arthurs ontslagvergoeding flink in de (wc)papieren loopt en zette vervolgens zijn dood in scene. In het zonnige Italië hoopt Arthur uit de dood te herrijzen en een nieuw leven te beginnen.

Ondanks dat dit boek heel anders is dan de vorige twee is het toch een ‘echte Hendrik Groen’. De schrijfstijl, spot, humor en maatschappelijke kritiek is gelukkig hetzelfde gebleven. Ook komen bekende thema’s voorbij zoals de dood (ja, wat wil je van een 86- jarige..) en vriendschap. Het grootste verschil met de dagboeken en deze roman zit hem in de vrienden. Iedereen hield van Hendrik, Evert, Eefje, Grietje en Graeme. Ze waren lief, ondeugend en ontzettend sympathiek. Arthurs vrienden Joost en Wouter zijn gewoon een stelletje egoïstische klootzakken. Na het lezen van het boek had ik ook niet echt het idee dat ik hen goed heb leren, maar misschien is dat mijn eigen schuld; ik had hier ook geen behoeft aan. De saaie Afra, zeurderige schoonvader Piet en goedlul vriend Stijn vond ik juist erg vermakelijk, met hen had ik graag wat nader kennis gemaakt.

Ondanks dit minpuntje was het een vermakelijk verhaal. Omdat haarimplantatie, botox, bierbuikliposuctie en een Porsche ver boven het budget gaan is het leuk om dit boek cadeau te doen aan een vriend die 50 wordt en (net als hoofdpersoon Arthur) in een midlifecrisis zit. Zijn depressie zal er niet door verdwijnen, maar hij is wel verzekerd van twee ontspannende avondjes leesplezier.

Toen het eerste boek van Hendrik verscheen deden de oude man en zijn vrienden 'Pogingen iets van het leven te maken' (2014). Toen het wel en wee van de bejaarden een groot succes bleek te zijn beroofden het NRC en uitgeverij Liverse Hendrik (door het onthullen van zijn ware identiteit) bruut van het leven. Terwijl Afra geen traan om Arthur liet, was ik een jaar in de rouw. Gelukkig bleek Hendrik Groen toch een beetje op Arthur Ophof te lijken want op 5 juni 2018 stond hij op uit de dood!