Lezersrecensie
Adembenemende roman over rouw, liefde en hoop
Dingen die we toevertrouwen aan de wind van Laura Imai Messina gaat over een bijzondere plek. In 2010 installeerde Sasaki Itaru in zijn tuin in Japan een telefooncel met daarin een kapotte telefoon. Sindsdien komen er vele mensen van ver om via de wind te kunnen communiceren met hun overleden dierbaren.
Deze roman gaat over het verhaal van Yui. Tijdens een dienst bij het radiostation waar ze werkt hoort ze voor het eerst van een luisteraar van het bestaan van de telefooncel dichtbij het stadje Otsuchi. Deze plaatst werd in 2011 het zwaarst getroffen toen in maart dat jaar een tsunami en aardbeving Japan troffen. Yui verloor haar moeder en dochtertje tijdens deze ramp.
Zodra ze van de telefooncel hoort, maakt ze de lange reis naar de tuin waar deze telefoon om met verloren geliefden te communiceren staat. Als ze daar bijna is ontmoet ze een man genaamd Takeshi Fujita. Met één blik weten ze dat ze naar dezelfde plek op weg zijn; het is het begin van een bijzondere vriendschap.
De verhalen van de wind
Opvallend in het boek is hoe Yui eenmaal bij de telefooncel niet naar binnen durft te gaan. Ze heeft de moed niet om de telefoon op te pakken. Dit zorgt voor een origineel, maar vooral bijzonder verloop van het boek. Yui en Takeshi blijven de reis naar de Telefoon van de Wind namelijk sinds hun eerste bezoek iedere maand maken. Hierdoor lees je de verhalen van de mensen die de telefooncel bezoeken en Yui en Takeshi tegenkomen. Ook raken ze bevriend met de bewaker van de Bell Gardia-tuin waar de telefooncel staat, Suzuki-san (een personage losjes gebaseerd op de echt bestaande Sasaki Itaru).
De redenen waarom mensen naar de telefooncel komen zijn uiteenlopender dan je zou verwachten en hebben me keer op keer geïntrigeerd en ontroerd. Zo zijn er mensen die net als Yui en Takeshi hun geliefden verloren tijdens de noodlottige ramp in 2011, maar bijvoorbeeld ook kinderen die met hun opa of oma komen praten, een zoon die er na de dood van zijn moeder troost uit put om nog met haar te kibbelen en een jonge arts die door de telefoon met zijn nog levende vader praat omdat hij in het echte leven niet met hem kan praten door de gebeurtenissen die zijn vader in een wrak hebben veranderd.
Rouw, liefde en hoop
Het boek behandelt daarmee verschillende thema’s als rouw, liefde, maar ook hoop. De manier waarop dit wordt uitgewerkt, is ontzettend mooi. De gewone, korte hoofdstukken worden namelijk afgewisseld met kleine hoofdstukjes van één bladzijde die ik denk ik nog, gezien de titel Dingen die we toevertrouwen aan de wind, het beste kan omschrijven als “de dingen”.
Het zijn kleine dingen die ergens in het hoofdstuk aan bod zijn gekomen, waarvan je na het hoofdstuk een diepere inkijk krijgt. Een detail dat alleen het personage weet, maar met jou als lezer als een soort plakboek wordt gedeeld. Zo is er bijvoorbeeld een lijstje van spullen die Yui voor haar dochter had gekocht maar nooit gebruikte, gesprekjes met de Telefoon van de Wind, maar ook hele korte hoofdstukjes die slechts uit een paar of maar één regel bestaan, zoals de titel van een boek over het hiernamaals. Deze kleine hoofdstukjes voelen bijzonder aan en geven tegelijkertijd ook even een rustmoment in het boek.
Metaforen en vertaling
Die rust is wel iets wat ik genomen heb. Voor mij was het boek van Laura Imai Messina wel een boek waar ik mijn aandacht bij moest houden. Er wordt veel in een hoofdstuk verteld en door de vele verschillende, soms wat op elkaar lijkende namen moet je niet te snel lezen, anders mis je de boodschap. Ik vond het daarom soms een moeilijk boek om te lezen, maar niet moeilijk om doorheen te komen. Het was voor mij meer een boek om steeds een paar hoofdstukken in te lezen, waarna je er dan even over na kunt denken.
Echter wilde je het boek zeker op een rustig moment later weer oppakken vanwege de vele prachtige zinnen. De schrijfstijl is zelfs poëtisch te noemen, zowel in schrijfstijl als inhoud. Als je alle mooie passages uit dit boek zou verzamelen, zou je waarschijnlijk nog op een heel boekwerk uitkomen. Als ik het boek willekeurig opensla lees ik: “Dat de liefde een waar wonder was. Ook de tweede, ook de liefde die per vergissing komt.” Zo kun je eigenlijk op iedere pagina wel zo’n zin vinden om in te lijsten. Of een bijzondere metafoor die je zelf niet had kunnen bedenken, zoals Yui die gelooft dat je lichaamsdelen in de loop van de jaren aan anderen toevertrouwt. Niet alleen je hart, maar ook je pink, je voet, of je long aan een geliefde, waardoor je moeilijk kan ademen als diegene er niet meer is. Een van de metaforen die me het meest bijblijft is die van de man met de lijst, die de wereld door een schilderijlijst bekeek. Als je het boek leest zul je deze passage herkennen en zien hoe dit later terugkeert in hoe Yui de mensen in de telefooncel bekijkt.
Voor deze prachtige poëtische vergelijkingen moet ik niet alleen de schrijfster, maar ook de vertaler, Saskia Peterzon-Kotte, een compliment geven. Het boek is origineel vertaald vanuit het Italiaans, waarbij aan het begin van het boek tevens een uitleg staat gegeven over de transcriptie van Japanse termen. Alleen dit al laat zien dat er heel veel zorg zit in het vertalen van het boek, om zo dicht mogelijk te blijven bij de oorspronkelijke betekenis. Heel af en toe wordt een vertaling in een voetnoot extra toegelicht, zoals de betekenis van een Japans woord, maar eigenlijk is de tekst zo netjes vertaald dat dit nauwelijks nodig is. Bovendien heeft het boek echt een hele eigen stijl, waarbij ik het gevoel heb dat hoewel de tekst in het Nederlands wegleest zoals dat zou moeten, de vertaler echt haar best heeft gedaan om zo dicht mogelijk bij de originele betekenis te blijven. De woordkeus is weloverwogen en past qua stijl goed bij elkaar; geen enkel woord in het boek voelt niet op z’n plek of geeft je het idee dat er te letterlijk vertaald is en dat is niet altijd in alle vertalingen zo.
Adembenemende roman
Het verhaal van Yui is fictief, maar tegelijkertijd het verhaal van velen. De schrijfster geeft aan het eind van het boek aan dat er in dit boek alleen gefocust wordt op de tsunami in Tōhoku van 11 maart 2011 en niet op de kernramp van Fukushima in hetzelfde jaar. Dit laat zien dat dit boek, hoewel fictief, een grote kern van waarheid bevat en zorgt dat de slachtoffers van deze ramp herdacht worden en hun verhaal verteld wordt. Hoewel de telefooncel van de wind echt bestaat, raadt Laura Imai Messina aan deze niet te bezoeken als toeristische attractie, omdat het echt bedoeld is voor de mensen die deze ervaring nodig hebben. De tuin van Bell Gardia kun je dus als gewone lezer alleen bezoeken door middel van het boek, maar dat is absoluut geen gemis. Dingen die we toevertrouwen aan de wind is een adembenemend prachtige roman over rouw, liefde en hoop waarvan elke letter voelt als een kunstwerk en de inhoud ervan je lang bij zal blijven.
Deze roman gaat over het verhaal van Yui. Tijdens een dienst bij het radiostation waar ze werkt hoort ze voor het eerst van een luisteraar van het bestaan van de telefooncel dichtbij het stadje Otsuchi. Deze plaatst werd in 2011 het zwaarst getroffen toen in maart dat jaar een tsunami en aardbeving Japan troffen. Yui verloor haar moeder en dochtertje tijdens deze ramp.
Zodra ze van de telefooncel hoort, maakt ze de lange reis naar de tuin waar deze telefoon om met verloren geliefden te communiceren staat. Als ze daar bijna is ontmoet ze een man genaamd Takeshi Fujita. Met één blik weten ze dat ze naar dezelfde plek op weg zijn; het is het begin van een bijzondere vriendschap.
De verhalen van de wind
Opvallend in het boek is hoe Yui eenmaal bij de telefooncel niet naar binnen durft te gaan. Ze heeft de moed niet om de telefoon op te pakken. Dit zorgt voor een origineel, maar vooral bijzonder verloop van het boek. Yui en Takeshi blijven de reis naar de Telefoon van de Wind namelijk sinds hun eerste bezoek iedere maand maken. Hierdoor lees je de verhalen van de mensen die de telefooncel bezoeken en Yui en Takeshi tegenkomen. Ook raken ze bevriend met de bewaker van de Bell Gardia-tuin waar de telefooncel staat, Suzuki-san (een personage losjes gebaseerd op de echt bestaande Sasaki Itaru).
De redenen waarom mensen naar de telefooncel komen zijn uiteenlopender dan je zou verwachten en hebben me keer op keer geïntrigeerd en ontroerd. Zo zijn er mensen die net als Yui en Takeshi hun geliefden verloren tijdens de noodlottige ramp in 2011, maar bijvoorbeeld ook kinderen die met hun opa of oma komen praten, een zoon die er na de dood van zijn moeder troost uit put om nog met haar te kibbelen en een jonge arts die door de telefoon met zijn nog levende vader praat omdat hij in het echte leven niet met hem kan praten door de gebeurtenissen die zijn vader in een wrak hebben veranderd.
Rouw, liefde en hoop
Het boek behandelt daarmee verschillende thema’s als rouw, liefde, maar ook hoop. De manier waarop dit wordt uitgewerkt, is ontzettend mooi. De gewone, korte hoofdstukken worden namelijk afgewisseld met kleine hoofdstukjes van één bladzijde die ik denk ik nog, gezien de titel Dingen die we toevertrouwen aan de wind, het beste kan omschrijven als “de dingen”.
Het zijn kleine dingen die ergens in het hoofdstuk aan bod zijn gekomen, waarvan je na het hoofdstuk een diepere inkijk krijgt. Een detail dat alleen het personage weet, maar met jou als lezer als een soort plakboek wordt gedeeld. Zo is er bijvoorbeeld een lijstje van spullen die Yui voor haar dochter had gekocht maar nooit gebruikte, gesprekjes met de Telefoon van de Wind, maar ook hele korte hoofdstukjes die slechts uit een paar of maar één regel bestaan, zoals de titel van een boek over het hiernamaals. Deze kleine hoofdstukjes voelen bijzonder aan en geven tegelijkertijd ook even een rustmoment in het boek.
Metaforen en vertaling
Die rust is wel iets wat ik genomen heb. Voor mij was het boek van Laura Imai Messina wel een boek waar ik mijn aandacht bij moest houden. Er wordt veel in een hoofdstuk verteld en door de vele verschillende, soms wat op elkaar lijkende namen moet je niet te snel lezen, anders mis je de boodschap. Ik vond het daarom soms een moeilijk boek om te lezen, maar niet moeilijk om doorheen te komen. Het was voor mij meer een boek om steeds een paar hoofdstukken in te lezen, waarna je er dan even over na kunt denken.
Echter wilde je het boek zeker op een rustig moment later weer oppakken vanwege de vele prachtige zinnen. De schrijfstijl is zelfs poëtisch te noemen, zowel in schrijfstijl als inhoud. Als je alle mooie passages uit dit boek zou verzamelen, zou je waarschijnlijk nog op een heel boekwerk uitkomen. Als ik het boek willekeurig opensla lees ik: “Dat de liefde een waar wonder was. Ook de tweede, ook de liefde die per vergissing komt.” Zo kun je eigenlijk op iedere pagina wel zo’n zin vinden om in te lijsten. Of een bijzondere metafoor die je zelf niet had kunnen bedenken, zoals Yui die gelooft dat je lichaamsdelen in de loop van de jaren aan anderen toevertrouwt. Niet alleen je hart, maar ook je pink, je voet, of je long aan een geliefde, waardoor je moeilijk kan ademen als diegene er niet meer is. Een van de metaforen die me het meest bijblijft is die van de man met de lijst, die de wereld door een schilderijlijst bekeek. Als je het boek leest zul je deze passage herkennen en zien hoe dit later terugkeert in hoe Yui de mensen in de telefooncel bekijkt.
Voor deze prachtige poëtische vergelijkingen moet ik niet alleen de schrijfster, maar ook de vertaler, Saskia Peterzon-Kotte, een compliment geven. Het boek is origineel vertaald vanuit het Italiaans, waarbij aan het begin van het boek tevens een uitleg staat gegeven over de transcriptie van Japanse termen. Alleen dit al laat zien dat er heel veel zorg zit in het vertalen van het boek, om zo dicht mogelijk te blijven bij de oorspronkelijke betekenis. Heel af en toe wordt een vertaling in een voetnoot extra toegelicht, zoals de betekenis van een Japans woord, maar eigenlijk is de tekst zo netjes vertaald dat dit nauwelijks nodig is. Bovendien heeft het boek echt een hele eigen stijl, waarbij ik het gevoel heb dat hoewel de tekst in het Nederlands wegleest zoals dat zou moeten, de vertaler echt haar best heeft gedaan om zo dicht mogelijk bij de originele betekenis te blijven. De woordkeus is weloverwogen en past qua stijl goed bij elkaar; geen enkel woord in het boek voelt niet op z’n plek of geeft je het idee dat er te letterlijk vertaald is en dat is niet altijd in alle vertalingen zo.
Adembenemende roman
Het verhaal van Yui is fictief, maar tegelijkertijd het verhaal van velen. De schrijfster geeft aan het eind van het boek aan dat er in dit boek alleen gefocust wordt op de tsunami in Tōhoku van 11 maart 2011 en niet op de kernramp van Fukushima in hetzelfde jaar. Dit laat zien dat dit boek, hoewel fictief, een grote kern van waarheid bevat en zorgt dat de slachtoffers van deze ramp herdacht worden en hun verhaal verteld wordt. Hoewel de telefooncel van de wind echt bestaat, raadt Laura Imai Messina aan deze niet te bezoeken als toeristische attractie, omdat het echt bedoeld is voor de mensen die deze ervaring nodig hebben. De tuin van Bell Gardia kun je dus als gewone lezer alleen bezoeken door middel van het boek, maar dat is absoluut geen gemis. Dingen die we toevertrouwen aan de wind is een adembenemend prachtige roman over rouw, liefde en hoop waarvan elke letter voelt als een kunstwerk en de inhoud ervan je lang bij zal blijven.
3
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Edriënne
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
