Een waardige afsluiter van de Alaskaanse feelgood-trilogie

In Droomuitzicht neemt Sarah Morgenthaler ons nog één laatste keer mee naar Moose Springs, Alaska. Dit keer schittert de goedmoedige reus Easton Lockett in de hoofdrol, al is de echte spotlight voor River Lane. River is een voormalig Hollywood-lieveling die zichzelf wil bewijzen door een documentaire te maken over het pittoreske stadje en haar bewoners... die echter totaal niet op een documentaire zitten te wachten.

Als Easton de roodharige River een lift probeert te geven, is één ding direct duidelijk: River heeft een sterke eigen wil en heeft helemaal geen hulp nodig. Oké, behalve dan wellicht om de stoppende dorpsbewoners uit haar documentaireshot te houden. En om te zorgen dat diezelfde dorpsbewoners haar en haar team überhaupt ergens willen laten filmen. En oké, de Mount Veil beklimmen, daar heeft ze wel een gids voor nodig. En laat Easton nou net de enige bergbeklimmer zijn die haar met al deze dingen kan helpen.

Net als in de voorgaande twee delen heeft Sarah Morgenthaler een aantal vaste thema’s. Eén daarvan is de liefde tussen twee tegenpolen. Hoewel dit na de eerste twee delen niet heel verrassend meer is en het verhaal wel heel gek moet lopen mocht er geen happy ending komen, voelt de relatie tussen River en Easton toch weer net iets anders dan de voorgaande liefdeskoppels. In het eerste deel, Droomvakantie, hebben we namelijk de lieve enthousiaste Zoey Caldwell en brombeer Graham Barnett leren kennen. In het tweede deel, Droomman, is Lana Montgomery een echte zakenvrouw en is Rick Harding een awkward maar enorm leuke knuffelbeer.

Liefdesrelatie
In dit deel, Droomvakantie, zitten de personages hier eigenlijk een beetje tussenin. River Lane doet denken aan Lana vanwege haar ambities, maar toont net iets meer gevoel naar de buitenwereld en is ook een stuk zekerder van zichzelf. Easton heeft het lieve karakter van Rick, maar is met zijn bergbeklimmersvoorkomen en ruige baard een behoorlijk stuk stoerder. De personages zijn eigenlijk een samensmelting van elementen van voorgaande boeken en voelen daarmee als een mooi koppel om mee af te sluiten. De dynamiek tussen de personages voelt goed, vooral het feit dat ze niet direct voor elkaar vallen, maar elkaar eigenlijk gaandeweg leren kennen.

Droomuitzicht heeft daarmee wat ik in deel twee, Droomman, al beter vond dan het allereerste deel: het verhaal voelt realistisch. De ontwikkeling van de relatie tussen de hoofdpersonen gaat niet te snel en ook het opnemen van de documentaire is op goede wijze uitgewerkt. Zo komt River met haar team voor de chagrijnige dorpsbewoners te staan waar Zoey als toerist in Droomvakantie al last van had en Lana veel rumoer opleverde bij het bouwen van haar appartementen in Droomman. Sarah Morgenthaler houdt daarmee het stadje vast dat ze heeft geschetst en zorgt er bovendien voor dat niets te makkelijk gaat: het leven kent zo z’n tegenslagen, ook in een feelgood.

Bergbeklimmen
Wat me opvalt in vergelijking met de vorige boeken, is de tijdspanne. Waar voorgaande delen toch minstens een aantal weken in beslag lijken te nemen, ligt in Droomuitzicht het verteltempo veel lager. De zware bergbeklimming van de Mont Veil neemt toch wel de helft van het boek in beslag. Ik vind het absoluut een compliment waard hoe Sarah Morgenthaler ondanks dat de lezer niet weet te vervelen. Zo was de hele klim eigenlijk wel mijn favoriete onderdeel van het boek.

Waar ik bij Droomman moeite had om door het verhaal te komen, was dit bij Droomuitzicht totaal niet het geval. Misschien moest voor mij als lezer juist het tempo een stukje omlaag, waardoor je echt het gevoel krijgt het verhaal ter plekke mee te maken. Heerlijk is dan als er tijdens de klim, die toch al behoorlijk wat uitdagingen kent, nog een grote dramatische wending volgt waardoor je op het puntje van je stoel zit. Een berg beklimmen is namelijk niet zonder risico’s.

Sarah Morgenthaler laat zien dat ze veel research heeft gedaan over het bergbeklimmen, tevens vanuit haar eigen ervaringen met hiken rond de Rocky Mountains. Zelfs als je nog nooit in de buurt van een berg bent geweest, krijg je tijdens het lezen het gevoel alsof je mee op reis bent en de ellenlange uitleg van Easton over bergbeklimmen inmiddels kan dromen, of je tenen eraf voelt vriezen tijdens de overnachting. Of je daadwerkelijk ook verliefde marmotten tegen zal komen in de bergen is nog maar de vraag, maar deze nieuwe vriendschap geeft het verhaal een extra grappig tintje dat zorgt voor een goede balans tussen humor, liefde en spanning.

Droomoordeel
Droomuitzicht vormt het slotdeel van de Moose Springs-serie. Sarah Morgenthaler heeft zeker het beste voor het laatste bewaard, want het laatste avontuur van de trilogie is direct ook mijn favoriet. Waar ik bij het vorige deel wat moeite had om door het boek te komen, ben ik door dit deel juist gevlogen. Het enthousiasme van schrijfster Sarah Morgenthaler over Alaska en bergbeklimmen is het hele boek voelbaar en zorgt voor een absoluut spannende klim in combinatie met een heerlijke dosis liefde. Droomuitzicht is een waardige afsluiter van deze Alaskaanse feelgood-trilogie.