Beauty and the Beast met een twist!

Hof van doorns en rozen geeft een nieuwe kijk op het sprookje Beauty and the Beast. Wanneer Feyre op een dag een wolf neerschiet, blijkt dat niet zomaar een wolf te zijn. Ze heeft een elfide neergeschoten, een mythisch wezen, waarvoor ze nu moet boeten. Door de beestachtige Tamlin wordt ze meegesleurd naar zijn rijk, het Lentehof.

Alleen is Tamlin toch niet zo’n beest als je zou denken. Er waren namelijk twee manieren om haar vergelding op te eisen: zorgen dat Feyre de rest van haar leven doorbrengt in Prythian, aan de andere kant van de muur die het mensenrijk van het elfidenrijk scheidt, of haar doden. Tamlin doodt haar niet en biedt haar een nieuw leven in zijn reusachtige paleis. Feyre wil het liefste alles doen om terug naar huis te keren, terwijl Tamlin probeert haar verblijf zo aangenaam mogelijk te maken.

Terwijl Feyre zich aan moet passen, ontdekt ze steeds meer de waarheid over hoe het echt zit over het elfidenrijk. Ze komt erachter dat wat ze dacht dat de waarheid was een stuk anders zit. Tamlin en zijn metgezel Lucien openen haar de ogen over het elfidenrijk, maar ook over een strijd waar ze nog niet van wist. Vooral voor Feyre is die strijd gevaarlijk, aangezien ze maar een mens is, een stuk zwakker dan de Hoge Fae die rond het Lentehof leven en al helemaal tegenover de vijanden die op de loer liggen. Alleen heeft Feyre waarschijnlijk een grotere rol dan ze zich kan indenken.

Langzame liefde
Hof van doorns en rozen was me al eens aangeraden door een vriendin van me, Ellen. Met wat verjaardagsgeld besloot ik het boek dan toch maar eens te kopen en tijdens het eerste hoofdstuk dacht ik eerst: wat heb ik nou weer gekocht? Het verhaal komt wat langzaam op gang, maar zodra het beest Tamlin om de hoek komt kijken, verandert het boek in een rollercoaster. Feyre leert alles over de wereld van de elfiden en de enge wezens als de Attor die daar schuilen. Terwijl zij de waarheid probeert te ontdekken, ontdekt Tamlin ook de waarheid over haar: dat ze houdt van schilderen, hoe ze sinds de dood van haar moeder voor haar familie heeft gezorgd.. en dat hij gevoelens voor haar heeft.

Het is een prille liefde, maar net als in Beauty and the Beast wil je dat de hoofdpersonages bij elkaar komen. Sarah J. Maas weet je wel te kwellen, want wanneer zien ze tussen hun geruzie nou eens die voorzichtige flirt? Tamlin en Feyre zijn niet je doorsnee koppel en daardoor is hun liefdesverhaal extra aantrekkelijk. Als je van romantiek houdt, is dit boek zeker je ding.

Fierce Feyre
Het hoofdpersonage, Feyre, is in het boek negentien. Hierdoor is ze iets ouder dan de meeste Young Adults en dat leest heel prettig. Ze komt volwassen over en hoewel ze wat roekeloze beslissingen maakt, komt ze nooit naïef over. In Amerika wordt het boek ook neergezet als New Adult, maar eigenlijk zit het in ieder geval in dit deel daar nog een beetje tussenin. Ook is Feyre niet het perfecte meisje, wat haar nog leuker maakt. Tamlin wordt niet verliefd op haar om hoe ze eruit ziet, of wat ze kan, maar om wie ze is.

Naast romantiek is er in dit boek zeker wat actie. Vooral aan het einde, als de vijand die Prythian teistert duidelijk in beeld komt, gaat het boek van liefdevol en uitdagend naar enorm spannend en misschien zelfs een beetje eng. Ik wil nog niet teveel verklappen, maar juist dat deel van het boek vond ik eigenlijk iets minder, omdat het zo’n ommekeer is met wat er daarvoor gebeurt. Maar wel beginnen we door wat er allemaal aan het eind gebeurt te begrijpen waarom Feyre naar het Lentehof is gekomen.

Alle vragen beantwoord
Alle vragen die je hebt, worden aan het eind van het verhaal beantwoord. Daardoor is Hof van doorns en rozen prima te lezen als standalone. Het eind is in principe een afgerond verhaal, maar als je het hele boek hebt gelezen, wil je zeker wel weten hoe het verder gaat. Na wat toch wel een dik boek in de 400 pagina’s is, raak je namelijk echt gehecht aan de personages. Niet alleen Feyre en Tamlin, maar ook Lucien wordt een echte vriend.

Ik heb dan achteraf ook zeker geen spijt dat ik dit boek heb gekocht. Zoals altijd ben ik nog steeds dol op sprookjes en ook op deze originele bewerking ervan. Het idee kennen we, maar de hele uitwerking met de mythische wezens en verschillende werelden nog niet, dus heel Prythian is echt goed bedacht. Daarom kan ik ook niet wachten om het volgende deel te lezen, Hof van mist en woede, want na toch wel wat verrassende veranderingen ben ik heel benieuwd of Feyre’s verdere leven een sprookje zal zijn.