Lezersrecensie
Mooi Young Adult debuut dat voelt als een warme knuffel
Studeren is de beste tijd van je leven… toch? In ‘Kleine gelukjes’, het debuut van Audrey Adelin, gaat de 18-jarige Ada toegepaste taalkunde studeren aan de universiteit in Gent. Na een moeilijke periode op de middelbare school is Ada vastbesloten uit haar schulp te kruipen om haar plekje vol geluk te vinden in de wereld. De weg daar naartoe is zowel hobbelig als hartverwarmend.
Ook als je al een behoorlijk tijdje geen 18 meer bent (zoals ik) is het heerlijk om terug in het studentenleven te duiken, dat gevuld is met een chaos aan ervaringen en gevoelens. Gewapend met haar pannenkoekplantje George trekt Ada in haar studentenkamer, klaar om aan het nieuwe schooljaar te beginnen. Haar dapperheid om nieuwe vrienden te maken wordt door het universum beantwoord door… kots op haar regenboogmat. Oeps.
Zo blijkt al gauw dat een nieuwe start toch niet zo makkelijk is als het lijkt, maar de manier waarop Ada haar angsten tegemoet treedt is ontzettend herkenbaar. Zo willen we allemaal ons plekje vinden, echte vrienden maken, gezien worden voor wie we zijn en dan ook nog eens tegelijkertijd een studie volbrengen met syllabussen die niemand begrijpt. Dit alles hoort bij de leeftijd van volwassen worden, waarin Audrey Adelin heel goed weet te omschrijven hoe liefdevolle huisgenoten en een leesclub met gelijkgestemde studiegenootjes je hele hart kunnen verwarmen, maar dat er ook momenten zijn waarin er niets meer pijn doet dan afwijzing.
Pasta-pesto-geluk vs piekergedachtes
Audrey Adelin weet daarin een enorm goede balans te brengen tussen zoete gevoelens zoals pasta-pesto-geluk, een lekkere dosis humor die extra tot z’n recht komt in het taalgebruik, maar anderzijds ook moeilijke thema’s zoals onzekerheid, discriminatie, (zelf)acceptatie, het verwerken van rouw en pieker- en angstgevoelens. Vooral dat laatste onderwerp vond ik persoonlijk aangrijpend en ik vind het zo mooi hoe Audrey onder woorden heeft gebracht hoe je eigen hoofd zowel je beste vriend als grootste vijand kan zijn, zonder hier direct een label op te plakken. Zonder spoilers te geven vind ik ook de manier waarop hier uiteindelijk mee wordt omgegaan respectvol en vooral hoopvol, iets wat zowel als 18-jarige als op latere leeftijd voelt als een warme knuffel die je soms net nodig kunt hebben.
Audrey Adelin misstaat daarmee niet tussen het rijtje van auteurs als Becky Albertalli, Emily Henry en Alice Oseman. Zelf ontmoette ik Audrey voor het eerst bij een boekpresentatie van ‘Simon vs de verwachtingen van de rest van de wereld’, één van de eerste vertaalde queer boeken die destijds uitkwam in het Young Adult genre. Audrey was toen actief als boekblogger en ik ben erg trots om te zien hoe ze van daaruit gegroeid is met een eigen leesclub en nu een Young Adult debuut met queer representatie. Wat Audrey uitdraagt is een gevoel van veiligheid en acceptatie voor iedereen die elkaar vindt binnen de liefde voor boeken, wie je ook bent, waar je ook vandaan komt of van wie je ook houdt.
Mooi en menselijk
Alleen thema’s zijn niet genoeg om een plekje te veroveren tussen mijn favoriete auteurs, ik heb ook gewoon enorm genoten van de schrijfstijl van Audrey. De hoofdstukken zijn lekker kort met een vaak grappige woordspeling als titel. Dit wordt afgewisseld met chatberichtjes tussen bijvoorbeeld Ada en haar super supportive BFF Usha, of de warme berichtjes van student-assistent Mara waar misschien wel een tikkeltje bij geflirt wordt. Ieder personage heeft een hele eigen stem en persoonlijkheid, waardoor je je zo kunt voorstellen dat de boekpersonages op het moment samen in Gent een leesclubbijeenkomst aan het houden zijn.
Het taalgebruik is daarnaast origineel en bevat vaak lekker hilarische gedachten, die me doen denken aan waarom ik destijds zo fan was van ‘Simon vs’ van Becky Albertalli. Zelfs in de moeilijke thema’s zit er een bepaalde opgewektheid in de woorden die Audrey gebruikt. Toch trapt Audrey niet in de valkuil om dan maar een heleboel humor in het boek te proppen, want de dosering hiervan voelt heel gelaagd. Het één is grappig, het ander is verdrietig, de manier waarop de mensen die ertoe doen met Ada omgaan is regelmatig heel mooi en vooral voelt alles bij elkaar heel erg menselijk.
‘Kleine gelukjes’ vormt daarmee een hartverwarmende Young Adult die je voorziet van een warme glimlach en een gevoel dat net zo lekker is als warme chocolademelk. De eigen invloeden en ervaringen van schrijfster Audrey Adelin zijn duidelijk voelbaar en met veel eerlijkheid, moed en liefde gedeeld. Toch is het hoofdpersonage Ada dusdanig herkenbaar dat iedere jongvolwassene die zichzelf en de wereld leert ontdekken een stukje van zichzelf in haar zal kunnen vinden. De representatie van verschillende thema’s als studeren, nieuwe vrienden maken, onzekerheid, zelfacceptatie en angst maken dit tot een betekenisvol debuut vol kleine en grote gelukjes. Ik hoop dat Audrey Adelin nog lang haar gelukjes op papier zal blijven delen.
Ook als je al een behoorlijk tijdje geen 18 meer bent (zoals ik) is het heerlijk om terug in het studentenleven te duiken, dat gevuld is met een chaos aan ervaringen en gevoelens. Gewapend met haar pannenkoekplantje George trekt Ada in haar studentenkamer, klaar om aan het nieuwe schooljaar te beginnen. Haar dapperheid om nieuwe vrienden te maken wordt door het universum beantwoord door… kots op haar regenboogmat. Oeps.
Zo blijkt al gauw dat een nieuwe start toch niet zo makkelijk is als het lijkt, maar de manier waarop Ada haar angsten tegemoet treedt is ontzettend herkenbaar. Zo willen we allemaal ons plekje vinden, echte vrienden maken, gezien worden voor wie we zijn en dan ook nog eens tegelijkertijd een studie volbrengen met syllabussen die niemand begrijpt. Dit alles hoort bij de leeftijd van volwassen worden, waarin Audrey Adelin heel goed weet te omschrijven hoe liefdevolle huisgenoten en een leesclub met gelijkgestemde studiegenootjes je hele hart kunnen verwarmen, maar dat er ook momenten zijn waarin er niets meer pijn doet dan afwijzing.
Pasta-pesto-geluk vs piekergedachtes
Audrey Adelin weet daarin een enorm goede balans te brengen tussen zoete gevoelens zoals pasta-pesto-geluk, een lekkere dosis humor die extra tot z’n recht komt in het taalgebruik, maar anderzijds ook moeilijke thema’s zoals onzekerheid, discriminatie, (zelf)acceptatie, het verwerken van rouw en pieker- en angstgevoelens. Vooral dat laatste onderwerp vond ik persoonlijk aangrijpend en ik vind het zo mooi hoe Audrey onder woorden heeft gebracht hoe je eigen hoofd zowel je beste vriend als grootste vijand kan zijn, zonder hier direct een label op te plakken. Zonder spoilers te geven vind ik ook de manier waarop hier uiteindelijk mee wordt omgegaan respectvol en vooral hoopvol, iets wat zowel als 18-jarige als op latere leeftijd voelt als een warme knuffel die je soms net nodig kunt hebben.
Audrey Adelin misstaat daarmee niet tussen het rijtje van auteurs als Becky Albertalli, Emily Henry en Alice Oseman. Zelf ontmoette ik Audrey voor het eerst bij een boekpresentatie van ‘Simon vs de verwachtingen van de rest van de wereld’, één van de eerste vertaalde queer boeken die destijds uitkwam in het Young Adult genre. Audrey was toen actief als boekblogger en ik ben erg trots om te zien hoe ze van daaruit gegroeid is met een eigen leesclub en nu een Young Adult debuut met queer representatie. Wat Audrey uitdraagt is een gevoel van veiligheid en acceptatie voor iedereen die elkaar vindt binnen de liefde voor boeken, wie je ook bent, waar je ook vandaan komt of van wie je ook houdt.
Mooi en menselijk
Alleen thema’s zijn niet genoeg om een plekje te veroveren tussen mijn favoriete auteurs, ik heb ook gewoon enorm genoten van de schrijfstijl van Audrey. De hoofdstukken zijn lekker kort met een vaak grappige woordspeling als titel. Dit wordt afgewisseld met chatberichtjes tussen bijvoorbeeld Ada en haar super supportive BFF Usha, of de warme berichtjes van student-assistent Mara waar misschien wel een tikkeltje bij geflirt wordt. Ieder personage heeft een hele eigen stem en persoonlijkheid, waardoor je je zo kunt voorstellen dat de boekpersonages op het moment samen in Gent een leesclubbijeenkomst aan het houden zijn.
Het taalgebruik is daarnaast origineel en bevat vaak lekker hilarische gedachten, die me doen denken aan waarom ik destijds zo fan was van ‘Simon vs’ van Becky Albertalli. Zelfs in de moeilijke thema’s zit er een bepaalde opgewektheid in de woorden die Audrey gebruikt. Toch trapt Audrey niet in de valkuil om dan maar een heleboel humor in het boek te proppen, want de dosering hiervan voelt heel gelaagd. Het één is grappig, het ander is verdrietig, de manier waarop de mensen die ertoe doen met Ada omgaan is regelmatig heel mooi en vooral voelt alles bij elkaar heel erg menselijk.
‘Kleine gelukjes’ vormt daarmee een hartverwarmende Young Adult die je voorziet van een warme glimlach en een gevoel dat net zo lekker is als warme chocolademelk. De eigen invloeden en ervaringen van schrijfster Audrey Adelin zijn duidelijk voelbaar en met veel eerlijkheid, moed en liefde gedeeld. Toch is het hoofdpersonage Ada dusdanig herkenbaar dat iedere jongvolwassene die zichzelf en de wereld leert ontdekken een stukje van zichzelf in haar zal kunnen vinden. De representatie van verschillende thema’s als studeren, nieuwe vrienden maken, onzekerheid, zelfacceptatie en angst maken dit tot een betekenisvol debuut vol kleine en grote gelukjes. Ik hoop dat Audrey Adelin nog lang haar gelukjes op papier zal blijven delen.
1
Reageer op deze recensie
