Hartverwarmende boodschap verpakt in bijzondere schrijfstijl

Allegra Bird houdt van orde, regels en routine. Elke dag maakt dit hoofdpersonage in het boek De som van jou en mij van Cecelia Ahern hetzelfde rondje als parkeerwacht door Malahide, een dorp net buiten Dublin. Haar sollicitatie bij de Gardaí, de Ierse politiemacht, werd afgewezen, maar ondanks dat ze haar grote droom niet na heeft kunnen jagen, geniet ze er alsnog van om de wet na te leven. Maar niet iedereen is even blij als Allegra met de verkeersboetes die ze uitdeelt.

De bestuurder van een gele Ferrari kan haar namelijk wel achter het behang plakken. Elke dag bekeurt ze hem opnieuw, tot de maat een keer vol is. In zijn frustratie beledigt hij Allegra met een uitspraak die haar niet alleen pijn doet, maar ook obsessief aan het denken zet. Hij vertelt haar namelijk dat iedereen een gemiddelde is van de vijf mensen met wie hij/zij het meeste tijd doorbrengt en hij vindt dat zij een loser is omringd door nog meer losers.

Geraakt door deze uitspraak begint Allegra haar vijf mensen te zoeken. Ze realiseert zich dat veel van de mensen die ze dacht te hebben, uit haar leven zijn verdwenen. En degene voor wie ze naar Dublin verhuisde, haar moeder Carmencita Casanova, heeft ze na al die tijd nog steeds niet durven aanspreken, laat staan dat Carmencita enig idee heeft wie ze is.

In plaats daarvan besluit Allegra zelf vijf succesvolle mensen te proberen te verzamelen, om zo aan de eigenaar van de Ferrari te bewijzen dat ze niet mislukt is. Grappig daarbij is dat Allegra niet alleen probeert contact te leggen met een cool populair oud-klasgenootje, maar ook brieven schrijft naar onder andere een minister en Amal Clooney om één van haar vijf te worden. Hé, je weet nooit of ze zullen antwoorden, toch?

Zo weet schrijfster Cecelia Ahern een vleugje humor toe te voegen aan een bijzonder verhaal over een zoektocht naar jezelf en je eigen identiteit. De som van jou en mij is duidelijk een roman, maar qua thema’s zou ik dit boek niet onder feelgood scharen. Daarvoor voelt het soms net iets te beladen. Dit komt mede door de eenzaamheid en onzekerheid die doorschemert vanuit Allegra’s personage. Het verhaal wordt niet zwaar, maar het is wel een boek met een diepere lading waardoor je je aandacht er goed bij moet houden.

Stream of consciousness
Dit kwam voor mij mede door de schrijfstijl van Cecelia Ahern. De som van jou en mij bevat namelijk wel punten en komma’s, maar geen vraagtekens, uitroeptekens of aanhalingstekens. Vooral dat laatste vond ik persoonlijk ontzettend lastig lezen. Het zal een kwestie zijn van smaak – na enige tijd raak je er meer aan gewend – maar hierdoor had ik zelf moeite om het boek op te pakken.

De keuze van de schrijfster snap ik wel. Door het ontbreken van deze leestekens krijgt de schrijfstijl iets mijmerends, soms haast poëtisch. Dit past goed bij het hoofdpersonage, want Allegra Bird komt niet als een alledaags iemand over, maar als een bijzonder persoon die vooral heel veel nadenkt bij alles wat ze doet. Dit zet je ook aan het denken of de conversaties die je leest echt zo plaatsvinden, of de gefilterde waarheid zijn van hoe Allegra het ervaart.

Door deze schrijfstijl krijgt Allegra een duidelijke stem die kenmerkend is voor haar als hoofdpersonage. Alleen daardoor gebeurt dat andersom juist niet. De nevenpersonages krijgen voor mij minder een echte persoonlijkheid, gewoon omdat er zoveel details zijn dat ik de belangrijkste informatie er moeilijker uit kan filteren en af en toe even mis wie er aan het woord is. Een personage dat mij zeker aansprak was de eigenaar van de Ferrari, Tristan. Hij blijkt, hoewel de achterlap ietwat misleidend anders doet vermoeden, een succesvolle game-maker met een groot hart. Ik had graag nog meer van hem gelezen, mét aanhalingstekens, zodat ook hij meer zijn eigen stem zou krijgen.

De som van Allegra’s vijf
Als je uiteindelijk wat meer aan de aanhalingstekens gewend raakt, sleept met name het laatste deel je door het verhaal heen. Dan komt de verhaallijn pas echt goed op gang en krijgt Allegra’s zwerftocht op zoek naar haar vijf een gericht doel. Uiteindelijk vallen dan ook alle puzzelstukjes perfect op z’n plaats, in een einde dat je zeker als lezer zal ontroeren. Dit zet je opnieuw als lezer aan het denken: wie wil jij zijn? En maken de mensen om je heen jou wie je wilt zijn? En andersom: hoe zorg jij dat jij bijdraagt aan het leven van een ander?

De som van jou en mij van Cecelia Ahern is daarmee een mooie roman, met een hartverwarmende boodschap die je als lezer aan het nadenken zet over wie de vijf personen in jouw leven zijn die je maken tot wie je bent. Het personage heeft een bijzondere stem die tot uiting komt in een unieke schrijfstijl, maar wel ééntje waar je van moet houden. Het ontbreken van de aanhalingstekens was het voor mij net niet en deed voor mij juist af aan het boek. Hierdoor moest ik me er toe zetten om het boek opnieuw op te pakken. Ik denk dat ik met extra leestekens dit boek absoluut hoger had beoordeeld, want het einde heeft me wel degelijk geraakt. Cecelia Ahern laat zien of je nu je doelen hebt bereikt of nog op weg bent om te ontdekken wie je bent, er altijd mensen voor je zullen zijn.