Net als in de film... of toch niet?

Hope is bijna zestien, ze is het jongere zusje van Max, Hope en Faith, ze is romantisch, nieuwsgierig en optimistisch... en ze is één van de vierde generatie Valentines, een beroemde acteursfamilie. Haar moeder is actrice en haar vader is regisseur en Hope kan niet wáchten om ook in dit glamourleventje te mogen stappen. Maar in de tussentijd houdt ze zich zoet, namelijk met haar zoektocht naar de liefde.

De leading lady van het nieuwste boek van Holly Smale is net zoals de cover belooft. De vrolijke, groene cover van het boek met grote Hollywoodletters, een roze hart – want, de liefde – en de perfecte bloemen en planten alsof ze zo de achtergrond van een filmscène kunnen vormen, hadden niet beter kunnen passen. Ik werd verliefd op de cover nog voor ik aan het boek begon, maar ook het boek wist mijn hart te stelen.

Licht, camera...
Hoofdpersoon Hope is namelijk een wolk van positiviteit en enthousiasme. Ze is niet bang om groots te dromen en dat doet ze dan voornamelijk overdag. Niet in dagdromen, maar in haar leven dat ze als een dagelijks filmscenario ziet. Hopes obsessie voor films en het perfecte script is op een fantastische manier weergegeven. Het verhaal wisselt namelijk tussen stukken filmscripts, die in een fijn, groot en leesbaar lettertype zijn weergegeven. De filmscènes zijn soms iets te suikerzoet, maar wat ik daarom juist leuk vind, is wanneer de realiteit totaal niet overeen komt met Hopes filmidee.

Toch lijkt ineens wél die perfecte werkelijkheid daar te zijn, namelijk in de vorm van een jongen! Nadat Hope stiekem bij de filmpremière van haar moeder naar binnen glipt, maar daarvan teleurgesteld wegsnelt, komt ze vast te zitten tussen de deuren van de trein. Haar grote redder is daar, een knappe jongen uit Amerika genaamd Jamie, die met zijn blonde hairlightharen en gespierde kuiten haar komt redden.

Roze bril
Deze romance past perfect in het hoofd van Hope en daar heb ik me stiekem in het begin van het boek wel erg aan geërgerd. In haar hoofd is alles namelijk bombastisch en dramatisch en zelfs de gesprekken die daadwerkelijk plaatsvinden zijn zo zoet dat ik me afvraag of ze zich niet alsnog in haar hoofd afspelen. Ook als het perfecte plaatje van Jamie zijn barstjes begint te vertonen, heeft Hope zo’n enorm bord voor haar kop dat ze er niets van ziet en ontzettend naïef in haar eigen wereldje blijft leven.

Het is echter richting het laatste deel van het boek dat ik ook medelijden begin te voelen voor Hope, maar tegelijkertijd hoop koester dat deze leading lady toch de sterke vrouw wordt die ze wil zijn en voor zichzelf opkomt. Gelukkig zijn haar broer en zussen, denkbeeldige vrienden en “personal assistant” Roz daar om haar bij te staan, zelfs als dit niet altijd in levende lijve is.

Hopes grootse persoonlijkheid wordt namelijk prima gecompenseerd met de ontzettende leuke bijrollen. Mijn favoriet is toch echt wel Roz, maar om te weten waarom, moet je gewoon het boek lezen. Ook de familie Valentine heeft zo hun totaal verschillende familieleden. De nonchalante Max, de perfecte Faith die haast een levend lief feetje is en de knorrige Mercy, die vaak uit de ban springt, tot ergernis van Omi Val, de oma van de familie.

Een bulderende lach en een Hollywoodtraan
Al deze personages brengen me stuk voor stuk aan het lachen en dat is de kracht van Holly Smale. Zoals altijd is haar boek hilarisch. Of het nu Mer is die ontzettend boos naar Hopes kamer briest omdat die weer haar designerkleren “geleend” heeft, of Hope die verwacht dat er vast een jongen verliefd op haar wordt door dat ene randje elleboog dat van haar in de krantenfoto te zien is; Holly heeft me. Ik kan dit niet met de grafstemming van Mercy op mijn gezicht lezen, maar moet gewoon lachen.

De humor is in Licht, camera, liefde dus helemaal op z’n plek, net als in de eerste succesvolle Geek Girl-serie van Holly Smale. Het grote verschil zit ‘m dus alleen in het hoofdpersonage, waar Hope net iets té dramatisch overkomt en ik me vooral door haar naïviteit moeilijker in haar kan inleven. Hoewel dit boek in de markt is gezet als Young Adult voor meiden van 15+, zou ik het zelf in de leeftijdscategorie 13-15 jaar plaatsen, omdat Hope door haar reacties het boek net iets te kinderlijk maakt. Gelukkig maakt zij gedurende het boek wel een ontwikkeling door die maakt dat ik het boek uiteindelijk tevreden dichtsla, waardoor ik toch met een hartverwarmend gevoel achterblijf.

Licht, camera, liefde is het eerste deel uit de Valentines-serie. Een boek waar je om kunt lachen en zwijmelen; De Valentines geven ze je de allesomvattende liefde die de romantische voorkant van het boek beloofd. Hope is na de geeky girl uit Holly Smales boeken misschien even wennen, maar als je het boek dichtslaat, zul je haar toch wel alle goeds wensen en een dikke knuffel willen geven. Ik kan niet wachten op de volgende delen in deze serie te lezen. Of die nou over Hope, Max, Faith of Mercy (ik kan nu al niet wachten!) zullen zijn: ze zijn stuk voor stuk sterren.