Lezersrecensie
27 dagen pure liefde
Sommige boeken zijn pure liefde. Enkele jaren geleden verloor schrijfster Maren Stoffels haar beste vriendin Laura. Laura leefde na haar eerste longbloeding nog 27 dagen. Maren besloot om in datzelfde aantal dagen haar nieuwste jeugdroman te schrijven. Het resulteerde in een prachtige ode aan hun vriendschap, Nog 27 dagen leven.
Nog 27 dagen leven is een boek dat je al raakt voor je begint met lezen. Voor verschijning woonde ik een lezing bij van Maren Stoffels over haar nieuwste boek. Maren vertelde, zowel emotioneel als ontzettend krachtig, het verhaal van haar en haar vriendin Laura. Laura overleed op 25-jarige leeftijd aan de gevolgen van kanker. De twee hadden een betekenisvolle vriendschap. Na haar overlijden kreeg Maren van Laura’s moeder één van Laura’s handtassen. Deze bleek nog niet leeggehaald: in de tas ontdekte Maren een zakdoek, hondensnoepjes, lippenstift, een oude iPod én een muntje van 10 cent. Dit muntje speelt nu, enkele jaren later, een belangrijke rol in Nog 27 dagen leven.
Vriendschap begint met een muntje
Het boek vertelt namelijk het verhaal van Lissa en Ellen. Lissa ligt op sterven en de artsen hebben haar opgegeven. Vanuit haar bed kijkt Lissa uit op de straten van Amsterdam. Al snel bedenkt ze dat ze nog iets wil doen voor ze doodgaat, iets groots, iets van betekenis. Dan vindt ze in de slaapkamer een muntje terug van een oude vakantie. Het doet haar denken aan een filmpje dat haar broer Mio onlangs liet zien: in het filmpje ruilde een jongen een muntje voor een pen. Die ruilde hij vervolgens voor iets waardevollers, tot je in theorie door zou kunnen ruilen tot je een villa hebt. Lissa besluit haar muntje naar buiten op straat te gooien als start van haar ruilhandel. Het muntje wordt gevonden door Ellen.
De start van de ruilhandel vormt ook het begin van een bijzondere vriendschap tussen Lissa en Ellen. Ook het personage Ellen heeft namelijk een eigen betekenisvol verhaal meegekregen. Ellen is erg onzeker en in zichzelf gekeerd, omdat ze vaak bespot wordt door de wijnvlek die haar halve gezicht bedekt. Ze heeft geen vrienden en doet weinig buiten school. Ze wil dan ook helemaal niet het muntje ruilen, maar als Lissa vertelt dat ze doodgaat, helpt ze haar. Het is alsof Lissa de wereld buiten haar slaapkamer via Ellen beleeft. Daarbij vormen de contrasterende persoonlijkheden van Ellen en Lissa, onzeker tegenover vastberaden, een bijzondere aanvulling op elkaar. Samen bedenken ze een einddoel voor de ruilhandel en groeien ze steeds dichter naar elkaar toe, al vertelt Lissa niet alles...
Diepe betekenis in slechts 27 dagen
Dat het boek in 27 dagen is geschreven is niet alleen bijzonder vanwege de symboliek, het is ook indrukwekkend hoe een schrijfster in zo’n korte tijd zo’n goed boek neer heeft weten te zetten. Maren wilde hetzelfde aantal dagen als haar vriendin Laura herbeleven en ervaren hoe het is als je nog maar zo weinig tijd hebt. Zelfs zonder dat emotionele gewicht lijkt het me een moeilijke opgave een boek te schrijven dat logisch in elkaar zit, qua plot helemaal is afgerond en qua schrijfstijl en tempo volledig in balans voelt; en toch is precies dat Maren gelukt.
Het hele boek heeft een bepaald evenwicht dat niet overal letterlijk aan te wijzen, maar wel voelbaar is. De hoofdstukken zijn van ongeveer gelijke lengte en hebben een vlotte schrijfstijl die past bij de belevingswereld van jongvolwassenen. Het taalgebruik is toegankelijk, laagdrempelig en per personage heel eigen. De thematiek wordt op zo’n manier benaderd dat je zowel als jongere als volwassene door dit boek geraakt wordt, ook al is het voor de jeugd geschreven. Moeilijke onderwerpen worden niet vermeden, maar worden in kleine beetjes uitgewerkt, zodat je niet overweldigd raakt, maar er juist over na kunt denken. Er is een hele goede balans tussen het moeilijke, onvermijdelijke onderwerp van het boek en de spanning van de ruilhandel en het plezier van de vriendschap tussen de hoofd- en nevenpersonages. Het is dat je weet hoe het verhaal af zal lopen, maar sommige passages zijn zo leuk of hartverwarmend dat je dat even vergeet, voor je weer aan het leven herinnerd wordt.
Heb je zelf soortgelijke ervaringen meegemaakt, dan heb je misschien de neiging dit boek liever over te willen slaan. Toch is een gedeelde eigen ervaring wat me tegelijkertijd enorm aansprak toen Maren voor het eerst over dit boek vertelde. De liefde voor een beste vriend of vriendin is iets heel bijzonders en als je iemand verliest, is de manier waarop het afliep wat vaak in je hoofd zal blijven hangen. Maar de veelbetekenende vriendschap in dit boek laat zien dat de reis net zo hard, en hopelijk zelfs meer, de moeite waard is om in je hart te bewaren. Zelfs als je bij dit boek af en toe een enorme ugly cry laat gaan, kan het dat je er ook steun in vindt, of dat het een aanleiding vormt om de steun te zoeken die je nodig hebt.
Een hart met bubbeltjesplastic
Nog 27 dagen leven is een prachtig eerbetoon geworden aan Marens Stoffels’ vriendin Laura en aan het leven zelf. De machteloosheid van het ziek zijn, maar ook de wil om te leven, maken dit boek een achtbaan aan emoties. Je moet wel onmogelijk veel laagjes bubbeltjesplastic om je hart heen wikkelen wil je het droog houden bij dit boek. Maar bovenal is Nog 27 dagen leven ontzettend puur en doordrongen van liefde – en dat in een schrijfproces van slechts 27 dagen, waarvoor respect. Als er een jeugdroman is die wat mij betreft een volgende Prijs van de Jonge Jury verdient, is deze het wel. Wat een ontzettend ontzettend ontzettend mooi boek ♥ ♥ Het voelt bijzonder om dit stukje vriendschap te hebben mogen lezen.
Nog 27 dagen leven is een boek dat je al raakt voor je begint met lezen. Voor verschijning woonde ik een lezing bij van Maren Stoffels over haar nieuwste boek. Maren vertelde, zowel emotioneel als ontzettend krachtig, het verhaal van haar en haar vriendin Laura. Laura overleed op 25-jarige leeftijd aan de gevolgen van kanker. De twee hadden een betekenisvolle vriendschap. Na haar overlijden kreeg Maren van Laura’s moeder één van Laura’s handtassen. Deze bleek nog niet leeggehaald: in de tas ontdekte Maren een zakdoek, hondensnoepjes, lippenstift, een oude iPod én een muntje van 10 cent. Dit muntje speelt nu, enkele jaren later, een belangrijke rol in Nog 27 dagen leven.
Vriendschap begint met een muntje
Het boek vertelt namelijk het verhaal van Lissa en Ellen. Lissa ligt op sterven en de artsen hebben haar opgegeven. Vanuit haar bed kijkt Lissa uit op de straten van Amsterdam. Al snel bedenkt ze dat ze nog iets wil doen voor ze doodgaat, iets groots, iets van betekenis. Dan vindt ze in de slaapkamer een muntje terug van een oude vakantie. Het doet haar denken aan een filmpje dat haar broer Mio onlangs liet zien: in het filmpje ruilde een jongen een muntje voor een pen. Die ruilde hij vervolgens voor iets waardevollers, tot je in theorie door zou kunnen ruilen tot je een villa hebt. Lissa besluit haar muntje naar buiten op straat te gooien als start van haar ruilhandel. Het muntje wordt gevonden door Ellen.
De start van de ruilhandel vormt ook het begin van een bijzondere vriendschap tussen Lissa en Ellen. Ook het personage Ellen heeft namelijk een eigen betekenisvol verhaal meegekregen. Ellen is erg onzeker en in zichzelf gekeerd, omdat ze vaak bespot wordt door de wijnvlek die haar halve gezicht bedekt. Ze heeft geen vrienden en doet weinig buiten school. Ze wil dan ook helemaal niet het muntje ruilen, maar als Lissa vertelt dat ze doodgaat, helpt ze haar. Het is alsof Lissa de wereld buiten haar slaapkamer via Ellen beleeft. Daarbij vormen de contrasterende persoonlijkheden van Ellen en Lissa, onzeker tegenover vastberaden, een bijzondere aanvulling op elkaar. Samen bedenken ze een einddoel voor de ruilhandel en groeien ze steeds dichter naar elkaar toe, al vertelt Lissa niet alles...
Diepe betekenis in slechts 27 dagen
Dat het boek in 27 dagen is geschreven is niet alleen bijzonder vanwege de symboliek, het is ook indrukwekkend hoe een schrijfster in zo’n korte tijd zo’n goed boek neer heeft weten te zetten. Maren wilde hetzelfde aantal dagen als haar vriendin Laura herbeleven en ervaren hoe het is als je nog maar zo weinig tijd hebt. Zelfs zonder dat emotionele gewicht lijkt het me een moeilijke opgave een boek te schrijven dat logisch in elkaar zit, qua plot helemaal is afgerond en qua schrijfstijl en tempo volledig in balans voelt; en toch is precies dat Maren gelukt.
Het hele boek heeft een bepaald evenwicht dat niet overal letterlijk aan te wijzen, maar wel voelbaar is. De hoofdstukken zijn van ongeveer gelijke lengte en hebben een vlotte schrijfstijl die past bij de belevingswereld van jongvolwassenen. Het taalgebruik is toegankelijk, laagdrempelig en per personage heel eigen. De thematiek wordt op zo’n manier benaderd dat je zowel als jongere als volwassene door dit boek geraakt wordt, ook al is het voor de jeugd geschreven. Moeilijke onderwerpen worden niet vermeden, maar worden in kleine beetjes uitgewerkt, zodat je niet overweldigd raakt, maar er juist over na kunt denken. Er is een hele goede balans tussen het moeilijke, onvermijdelijke onderwerp van het boek en de spanning van de ruilhandel en het plezier van de vriendschap tussen de hoofd- en nevenpersonages. Het is dat je weet hoe het verhaal af zal lopen, maar sommige passages zijn zo leuk of hartverwarmend dat je dat even vergeet, voor je weer aan het leven herinnerd wordt.
Heb je zelf soortgelijke ervaringen meegemaakt, dan heb je misschien de neiging dit boek liever over te willen slaan. Toch is een gedeelde eigen ervaring wat me tegelijkertijd enorm aansprak toen Maren voor het eerst over dit boek vertelde. De liefde voor een beste vriend of vriendin is iets heel bijzonders en als je iemand verliest, is de manier waarop het afliep wat vaak in je hoofd zal blijven hangen. Maar de veelbetekenende vriendschap in dit boek laat zien dat de reis net zo hard, en hopelijk zelfs meer, de moeite waard is om in je hart te bewaren. Zelfs als je bij dit boek af en toe een enorme ugly cry laat gaan, kan het dat je er ook steun in vindt, of dat het een aanleiding vormt om de steun te zoeken die je nodig hebt.
Een hart met bubbeltjesplastic
Nog 27 dagen leven is een prachtig eerbetoon geworden aan Marens Stoffels’ vriendin Laura en aan het leven zelf. De machteloosheid van het ziek zijn, maar ook de wil om te leven, maken dit boek een achtbaan aan emoties. Je moet wel onmogelijk veel laagjes bubbeltjesplastic om je hart heen wikkelen wil je het droog houden bij dit boek. Maar bovenal is Nog 27 dagen leven ontzettend puur en doordrongen van liefde – en dat in een schrijfproces van slechts 27 dagen, waarvoor respect. Als er een jeugdroman is die wat mij betreft een volgende Prijs van de Jonge Jury verdient, is deze het wel. Wat een ontzettend ontzettend ontzettend mooi boek ♥ ♥ Het voelt bijzonder om dit stukje vriendschap te hebben mogen lezen.
2
Reageer op deze recensie
