Lezersrecensie
Genialiteit verklaard: een wolf in schaapskleren
Elf hoofdstukken die ooit als separate korte verhalen geschreven en verschenen zijn en die de verschillende aspecten van de schrijver Murakami belichten.
Over zijn ‘epiphany’ op het honkbalveld, waardoor hij schrijver werd.
Over de rol van het Engels die hem zijn specifieke korte heldere zinnen opleverden.
Over zichzelf als gewone middelmatige man qua studie resultaten en intelligentie.
Over de rol van literaire prijzen die hem niets doen.
Over originaliteit.
Over essays als bijproduct van zijn romans.
Over het Opbouwen van een woordenschat in het ‘rommelhok van de herinnering’, bij gebrek aan wereldschokkende gebeurtenissen.
Over tekst schrijven zoals je muziek speelt.
Over zijn ritme van schrijven: 10 pagina’s per dag, week uitrusten, herschrijven in 1-2 maanden, week rust, herschrijven en verder detailleren, halve tot hele maand wegleggen (besterven), dan de details. Over zijn vrouw die meeleest als ‘referentietoon’.
Over de afwezigheid van verantwoordelijkheid nemen in het Japanse systeem waardoor mensen slecht Engels leren en de Fukushima ramp kon ontstaan.
Over het geven van namen aan zijn hoofdpersonen en de moeite die hem dat kostte.
Over zijn lezerspubliek, dat constant en trouw is, waardoor de uitgeverijen minder grip op hem hebben.
Over zijn success op de Engelstalige markt die eenzelfde effect had; positief voor zijn onafhankelijkheid.
Ergens komt de essentie van zijn schrijven aan de orde: Ik probeerde vooral niet te verklaren. In plaats daarvan gooide ik allerlei losse anekdotes, beelden, taferelen en woorden de een na de ander in de vergaarbak van mijn roman en combineerde die driedimensionaal. Die combinatie moest ik uitvoeren in een ruimte die niets te maken had met wereldlijke logica of literaire idiomen. Dat was het basisplan.
Een must-read boek voor de echte fan. Het werpt een licht op zijn prachtige boeken. Murakami beschrijft zichzelf als gewoon en zelfs middelmatig. Maar dat is als de wolf in schaapskleren. Er staat een onafhankelijk, met de (Japanse) maatschappij begaan genie.
Over zijn ‘epiphany’ op het honkbalveld, waardoor hij schrijver werd.
Over de rol van het Engels die hem zijn specifieke korte heldere zinnen opleverden.
Over zichzelf als gewone middelmatige man qua studie resultaten en intelligentie.
Over de rol van literaire prijzen die hem niets doen.
Over originaliteit.
Over essays als bijproduct van zijn romans.
Over het Opbouwen van een woordenschat in het ‘rommelhok van de herinnering’, bij gebrek aan wereldschokkende gebeurtenissen.
Over tekst schrijven zoals je muziek speelt.
Over zijn ritme van schrijven: 10 pagina’s per dag, week uitrusten, herschrijven in 1-2 maanden, week rust, herschrijven en verder detailleren, halve tot hele maand wegleggen (besterven), dan de details. Over zijn vrouw die meeleest als ‘referentietoon’.
Over de afwezigheid van verantwoordelijkheid nemen in het Japanse systeem waardoor mensen slecht Engels leren en de Fukushima ramp kon ontstaan.
Over het geven van namen aan zijn hoofdpersonen en de moeite die hem dat kostte.
Over zijn lezerspubliek, dat constant en trouw is, waardoor de uitgeverijen minder grip op hem hebben.
Over zijn success op de Engelstalige markt die eenzelfde effect had; positief voor zijn onafhankelijkheid.
Ergens komt de essentie van zijn schrijven aan de orde: Ik probeerde vooral niet te verklaren. In plaats daarvan gooide ik allerlei losse anekdotes, beelden, taferelen en woorden de een na de ander in de vergaarbak van mijn roman en combineerde die driedimensionaal. Die combinatie moest ik uitvoeren in een ruimte die niets te maken had met wereldlijke logica of literaire idiomen. Dat was het basisplan.
Een must-read boek voor de echte fan. Het werpt een licht op zijn prachtige boeken. Murakami beschrijft zichzelf als gewoon en zelfs middelmatig. Maar dat is als de wolf in schaapskleren. Er staat een onafhankelijk, met de (Japanse) maatschappij begaan genie.
2
Reageer op deze recensie
