Tot de dood ons scheidt

In eerste instantie lijkt de familie Fitzgerald een gewoon gezin, met een zoon en een dochter (Jesse en Kate), maar dat verandert als er bij Kate een zeldzame vorm van leukemie wordt geconstateerd, die het best verholpen kan worden met een naast familielid, ouders en Jesse zijn geen optie.
De ouders (Brian en Sara) besluiten nog een kind te nemen die zal opgroeien als donor van Kate, al vanaf de geboorte van Anna is zij gedoemd de levensbron van Kate te zijn, door bloed en beenmerg af te staan, ze kan alleen nooit eigen dingen doen, een weekendje weg zit er niet in, ze moet altijd in de buurt van haar zus blijven.
Ondanks het feit dat ze haar zus wel in leven wil houden ziet ze naar mate ze ouder wordt haar eigen leven in rook opgaan, en dat wil ze niet : ze spant een rechtszaak aan tegen haar ouders die haar als donor op de wereld hebben gezet en die haar min of meer dwingen deze rol uit te voeren, het wordt een buitengewoon emotionele rechtszaak.
Jodi Picoult is gewoon een geweldige schrijfster, ze weet je met haar woorden te raken, elke zin snijdt hout, je krijgt nergens het idee van: zou dit wel kunnen?
Vanuit verschillende oogpunten wordt het verhaal opgebouwd en zo krijg je een perfect beeld van de mensen die de inhoud van dit boek maken, Elk hoofdstuk wordt beschreven alsof de persoon van dat hoofdstuk het als het ware tegen je vertelt, dit boek is wederom een voorbeeld waaruit blijkt dat Jodi Picoult geen doorsnee auteur is, het is een absolute topper in mijn ogen.