Veel potentie, maar nog meer egoïsme

De Graces heeft ontzettend veel potentie. Een mysterieuze groep met een misschien nog wel mysterieuzere aantrekkingskracht. Een duister verleden van de hoofdpersoon met een onbekende gebeurtenis waar af en toe naar verwezen wordt, maar nooit echt uitleg over gegeven wordt. Daar bovenop wordt nog gespeculeerd over (zwarte) magie. Klinkt als een spannende Young Adult met een bovennatuurlijk tintje.

Wat we krijgen is echter een hoofdpersoon in de vorm van een tienermeisje genaamd River dat niet zo zeer bij de Graces wil horen, maar zich beter voelt dan hen. Dit wordt wel duidelijk tijdens het lezen van haar hersenspinsels. Van een volgzaam lammetje verandert River in iemand die de Graces als concurrenten begint te beschouwen. Ze ziet zichzelf niet alleen als een van de Graces, maar voelt zich ook de beste.

Met elk hoofdstuk dat je leest wordt River egoïstischer en wordt het steeds moeilijker om met haar mee te leven. Ik denk dan ook niet dat ik een vervolgdeel snel zal oppakken.