De kracht van een onverwachte vriendschap

Tracy Rees (1972) komt uit Wales. Nadat ze jaren bij een uitgeverij heeft gewerkt doet ze nu wat ze het liefste doet: schrijven! Ze heeft inmiddels een aardige hoeveelheid titels op haar naam staan, waarvan er een aantal in het Nederlands zijn uitgegeven. Van haar hand verschenen eerder al de boeken Het geheim van Silvermoor en Het familiegeheim van Florence Grace. Hoewel de titel het nog niet verklapt draait ook in haar nieuwste roman alles om een geheim. De rozentuin is vertaald door Erica Disco.

Drie vrouwen die op het eerste gezicht weinig met elkaar te maken hebben, spelen een belangrijke rol in elkaars leven. Olive mag dan wel rijk zijn, het neemt haar eenzaamheid niet weg. Ze neemt een vrij drastisch besluit als het om haar toekomst gaat. Helaas steunt niet iedereen in haar omgeving haar beslissing. Haar vroegere buurmeisje Ottilie geniet ondertussen van haar leven in Londen. Tegelijkertijd maakt ze zich zorgen om haar moeder die aan een mysterieuze ziekte lijdt. Het gezin heeft hun huis opengesteld voor dienstmeisje Mabs. Mabs is enthousiast over haar nieuwe baan, maar voelt ook de druk. Ze komt uit een groot gezin, haar moeder is overleden en er zijn veel monden te voeden. Een goed verborgen geheim zorgt er voor dat de drie meer met elkaar van doen hebben dan vooraf gedacht.

De lezer volgt het het leven van drie personages aan het einde van de negentiende eeuw: Olive, Ottilie en Mabs. Later komt daar Abigail bij. Wat direct opvalt is dat de hoofdstukken van drie van deze personages geschreven zijn in het ik-perspectief. Voor de hoofdstukken van Mabs is gebruikgemaakt van het zij-perspectief. Het is onduidelijk waarom Rees hiervoor heeft gekozen. Misschien speelt Mabs sociale positie hierin een rol. Veel meerwaarde lijkt het echter niet te hebben.

Bij een verhaal dat is geschreven in het ik-perspectief verwacht je meer informatie over het personage te krijgen. Je krijgt vaak een extra kijkje in de gedachten van de personage. De afstand tussen personages en lezer voelt vaak kleiner, maar daar is in De rozentuin geen sprake van. Wat gevoelens en gedachtes betreft blijft het vaak een beetje aan de oppervlakte. De directe, maar simpele schrijfstijl lijkt hier aan bij te dragen.

Situaties en dialogen worden vrij direct en gedetailleerd beschreven. Er is als lezer geen ruimte om zelf iets in te vullen of een eigen voorstelling van de situatie te maken. Er wordt niks aan de verbeelding overgelaten. Zo af en toe worden net gevoerde gesprekken in de gedachte van een personage nog even samengevat of geanalyseerd.

Dat gedetailleerde is op meerdere punten terug te vinden. De personages zijn erg divers en goed uitgediept. Ze komen uit verschillende maatschappelijke klassen en dat onderscheid weet Rees goed te beschrijven. Ze geeft aandacht aan de persoonlijke omstandigheden en ook het taalgebruik is hierop afgestemd. Al zijn hierin nog wel wat onregelmatigheden te vinden. De jonge Ottilie is twaalf, maar dat merk je als lezer niet altijd. Het ene moment voelt ze veel ouder aan dan haar leeftijd en het andere moment veel jonger.

Al met al mist het verhaal een beetje diepgang. Toch weet Rees de lezer mee te slepen in het leven van deze vrouwen. Elk van hen laat zien hoe je je eigen kracht op verschillende manieren kunt gebruiken om het leven van een ander wat mooier te maken. De onverwachte vriendschap laat bovendien zien wat je bereiken als je samenwerkt. Daardoor zal het verhaal je alsnog bijblijven.