Giftige vrouwen en toxische vriendschappen

Ondanks dat Jet van Vuuren is overgestapt naar een andere uitgeverij mocht ik toch weer haar nieuwste boek lezen en recenseren. Deze keer dus voor Ambo Anthos uitgevers. Zou ik het merken dat ze nu onder een nieuwe redactie valt en zal het nieuwste verhaal ‘Gifspoor’ daardoor anders lezen dan voorgaande boeken bij de vorige uitgeverij? Ik dacht er maar niet teveel over na toen ik begon met lezen en ging gewoon met veel leesplezier en open gedachte een nieuw verhaal tegemoet.

Gelukkig merkte ik gelijk dat de schrijfstijl van Jet nog altijd heerlijk wegleest en soepel voortvloeit. De vlot verlopende bewoording zorgt er voor dat ik door het verhaal heen vlieg en voordat ik doorheb het boek weer dichtsla. Jet heeft gewoon een manier van schrijven die er bij mij voor zorgt dat ik het verhaal ingezogen wordt en het me niet meer loslaat voor ik het een paar uur later uit heb.

“Het veranderde voorgoed haar kijk op de onschuld van tuinieren.”

Zoals altijd is het puur genieten van giftige, geniepige vrouwen en toxische vriendschappen. Aangezien ik alle boeken van Jet gelezen heb zijn er voor mij alleen niet enorme verrassende plotwendingen of iets dergelijks omdat het voor mij toch enigszins voorspelbaar is. Ondanks dat het wel weer een andere omgeving is, andere personages zijn en een nieuwe basis betreft. Maar het leest wel zoals altijd vlot weg en ik heb er gewoon weinig op aan te merken. Ik geniet gewoon van het verhaal ansich dat me vermaakt op het moment dat ik het aan het lezen ben en mijn gedachte afleidt van de dagelijkse bezigheden.

“Met opgetrokken benen en een glas whisky in haar hand staarde ze naar buiten.”

Er is sprake van een fijne, heldere sfeersetting die wellicht wel wat meer uitgewerkt lijkt dan voorheen in de boeken. Ietwat gedetailleerder omschreven om het zo maar te zeggen. Maar dat kan ook mijn verbeelding zijn of te maken hebben met dat Jet zich toch ook nog steeds verder ontwikkeld als schrijver zijnde. Ik zag in ieder geval al lezende alles duidelijk voor mijn geestesoog en beleefde ook visueel in gedachte alles mee.

“Haar stem brak. Haar ogen glansden van het traanvocht.”

De opbouw van de hoofdstukken bestaat ook uit het heen en weer bewegen tussen heden en verleden. Dit geeft de lezer de ruimte om mee te denken en zelf steeds meer puzzelstukjes bij elkaar te laten aansluiten. Zelf vind ik het ook een leuke afwisseling geven tijdens het lezen en verhoogt het de spanning richting de ontknoping van het ultieme raadsel die al op de eerste pagina’s start.

De personages zijn zoals altijd bijzonder herkenbaar en hedendaags. Ze zouden zomaar je buurvrouw kunnen zijn of zelfs je eigen familie of vriendinnen. Maar als je het gehele verhaal gelezen hebt, ben je blij dat ze niet echt bekende van je zijn ;)

Lieve leesgroet, Elsa.