Over (oorlogs)trauma, eerwraak en veerkracht

‘Hanna is niet mijn echte naam’, zegt de auteur wanneer ze haar lezingen over haar verhaal begint. Dat zegt genoeg over hoe echt de verschrikkelijke gebeurtenissen uit ‘verscholen achter mijn lach’ zijn.
Met Nederlands als tweede taal is het Hanna gelukt haar ervaringen, emoties, aanvaarde hulp en veerkracht indringend op papier te zetten. Dat het leest als een gesprek en je soms als lezer de draad kwijtraakt maakt dat je extra beseft hoe echt alles is.
Dit aangrijpende verhaal laat keer op keer zien welke angsten ontstaan wanneer je stappen buiten je eigen comfortzone, of die van anderen, zet. Soms gedwongen stappen, zoals de vlucht uit Irak tijdens de Golfoorlog, soms vanuit een innerlijke drive die sterker is dan jezelf.
De auteur verstaat de kunst om met een metafoor in een keer duidelijk te maken wat zich in haar leven afspeelt of zich afgespeeld heeft. Bijvoorbeeld: ‘Je zelfvertrouwen zat al in jezelf maar je ruimte was te krap’.
Ook geeft Hanna een ontnuchterende kijk op de Nederlandse maatschappij, ze ontdekt tijdens haar verblijf in crisisopvang dat ook hier heftige relatieconflicten en huiselijk geweld plaatsvinden.
Niets is zwart wit, ook dat laat het verhaal zien. Ondanks aangrijpende gebeurtenissen in haar eigen leven begrijpt de auteur dat iedere dader zelf slachtoffer is van eigen trauma’s, angsten en cultureel bepaald gedachtegoed.
Een onmisbaar boek voor onze ontwikkeling als maatschappij, ik hoop dat veel mensen Hanna’s verhaal leren kennen.