Lezersrecensie
De draad kwijt...
Alfa Ndiaye wordt samen met zijn ‘meer-dan-een-broer’ Mademba Diop in dienst van het Franse leger naar de loopgraven van WO-I gestuurd.
“Het Frankrijk van de commandant wil graag dat we ons als wilden gedragen, en omdat we gehoorzaam zijn, ik en de anderen, spelen we voor wilde.”
De Franse ‘bleekscheetsoldaten’ jagen met hun ‘bruinneksoldaten’ de vijand schrik aan. Hoe gruwelijker de Afrikanen tewerk gaan, hoe liever de Fransen het hebben. Op zeker moment komt daar verandering in, als Alfa voor de zevende keer een trofee meebrengt naar het nachtelijk kampement: een hand met daarin een (vijandelijk) wapen geklemd. Letterlijk hakt de bruinneksoldaat de hand van zijn slachtoffers af. Nadat eerder al de bleekscheetsoldaten van zijn regiment bang voor hem zijn geworden, beginnen nu ook de bruinneksoldaten hem te zien als dëmm, als zielenverslinder. Een man met het eeuwige leven die eenieder van hen de dood in zal jagen.
Ndiaye, groot en gespierd, knap naar eigen zeggen, en Diop, schriel, ‘lelijk’. Alfa jut Mademba op.
“Nee, ik begrijp niet waarom ik Mademba Diop op een goede dag bedekt te kennen gaf dat hij niet dapper was, dat hij geen echte krijger was.”
Mademba wil zich tegenover zijn meer-dan-een-broer Alfa bewijzen en stort zich in een hachelijke en hopeloze missie, waarop hij door een granaat wordt getroffen. In de loopgraaf beseft Alfa wat hij heeft gedaan. Zijn meer-dan-een-broer Mademba ligt dood te gaan, zijn buik een donker gat, de ingewanden naast zijn lichaam. Zo goed en zo kwaad als het gaat propt Ndiaye de darmen terug in de buik van Mademba, die hem tot drie keer toe smeekt hem te doden. Daar is Alfa echter te laf voor. Nadat het leven van zijn meer-dan-een-broer is vergleden, besluit hij diens dood op gruwelijke wijze te wreken. Vanaf dat moment wordt hij een trofeeënverzamelaar.
David Diop (Parijs, 1966) gebruikt verschillende stijlmiddelen in zijn verhaal. Meest opvallend is de herhaling van korte (bij)zinnen. Daarnaast schrijft hij treffende en originele metaforen. Met deze debuutroman won hij tal van prijzen. En toch raak ik op driekwart van het boekje de draad kwijt…
“Het Frankrijk van de commandant wil graag dat we ons als wilden gedragen, en omdat we gehoorzaam zijn, ik en de anderen, spelen we voor wilde.”
De Franse ‘bleekscheetsoldaten’ jagen met hun ‘bruinneksoldaten’ de vijand schrik aan. Hoe gruwelijker de Afrikanen tewerk gaan, hoe liever de Fransen het hebben. Op zeker moment komt daar verandering in, als Alfa voor de zevende keer een trofee meebrengt naar het nachtelijk kampement: een hand met daarin een (vijandelijk) wapen geklemd. Letterlijk hakt de bruinneksoldaat de hand van zijn slachtoffers af. Nadat eerder al de bleekscheetsoldaten van zijn regiment bang voor hem zijn geworden, beginnen nu ook de bruinneksoldaten hem te zien als dëmm, als zielenverslinder. Een man met het eeuwige leven die eenieder van hen de dood in zal jagen.
Ndiaye, groot en gespierd, knap naar eigen zeggen, en Diop, schriel, ‘lelijk’. Alfa jut Mademba op.
“Nee, ik begrijp niet waarom ik Mademba Diop op een goede dag bedekt te kennen gaf dat hij niet dapper was, dat hij geen echte krijger was.”
Mademba wil zich tegenover zijn meer-dan-een-broer Alfa bewijzen en stort zich in een hachelijke en hopeloze missie, waarop hij door een granaat wordt getroffen. In de loopgraaf beseft Alfa wat hij heeft gedaan. Zijn meer-dan-een-broer Mademba ligt dood te gaan, zijn buik een donker gat, de ingewanden naast zijn lichaam. Zo goed en zo kwaad als het gaat propt Ndiaye de darmen terug in de buik van Mademba, die hem tot drie keer toe smeekt hem te doden. Daar is Alfa echter te laf voor. Nadat het leven van zijn meer-dan-een-broer is vergleden, besluit hij diens dood op gruwelijke wijze te wreken. Vanaf dat moment wordt hij een trofeeënverzamelaar.
David Diop (Parijs, 1966) gebruikt verschillende stijlmiddelen in zijn verhaal. Meest opvallend is de herhaling van korte (bij)zinnen. Daarnaast schrijft hij treffende en originele metaforen. Met deze debuutroman won hij tal van prijzen. En toch raak ik op driekwart van het boekje de draad kwijt…
4
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Eus Wijnhoven
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
