Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Opgaan in het moeras

Evelien Walravens 16 maart 2020 Hebban Recensent
De Amerikaanse Delia Owens woonde en werkte als biologe in Afrika en schreef daar een aantal non-fictie boeken over. Ook maakte ze documentaires voor National Geographic. In 2018 verscheen haar debuutroman ‘Where the crawdads sing’ dat in Nederland eerst verscheen als ‘Het moerasmeisje’. In 2020 bracht uitgeverij The House of Books de roman nogmaals uit onder de titel ‘Daar waar de rivierkreeften zingen’. Het boek werd uit het Engels vertaald door Mariëtte van Gelder.

Het verhaal begint met een proloog die zich afspeelt in 1969. Onder de brandweertoren in het drasland vlakbij het dorpje Barkley Cove wordt het levenloze lichaam van Chase Andrews gevonden. Is hier sprake van opzet of ongeluk? De sherrif heeft er een fikse kluif aan. Daarna gaan we terug naar 1952 waarin we zien hoe de zesjarige Kya in haar hut in het moeras langzaamaan verlaten wordt door haar hele gezin. Oudere broer en zussen zijn het huis al ontvlucht, dan vertrekt haar moeder en dan ook haar broer Jody. Kya blijft achter met haar drankzuchtige en gewelddadige vader. Als ook hij haar uiteindelijk aan haar lot overlaat is Kya helemaal alleen. Maar wonder boven wonder weet ze te overleven en zelfs uit handen te blijven van overheidsinstanties die haar willen opvangen. We zien Kya opgroeien tot een eenzame maar slimme jongedame. Het moeras heeft weinig geheimen voor haar, het is haar leerschool. Maar als Kya begint te beseffen dat ze verlangt naar liefde en ze contacten probeert aan te gaan met mannen als Tate en Chase wordt ze keer op keer teleurgesteld en groeit haar wantrouwen in mensen in het algemeen en in mannen in het bijzonder. Als Chase dood gevonden wordt onder de brandweertoren valt de verdenking natuurlijk al snel op Kya. Al was het alleen al door de algemene mening van de mensen in het dorp die mensen als Kya maar ‘smerig, vies moerastuig’ noemen.

Dat Delia Owens ervaring heeft in het beschrijven van de natuur wordt al snel duidelijk in haar prachtige omschrijvingen van de omgeving waarin Kya leeft. Kya wordt bijna onderdeel van haar leefwereld.

‘De zon lag warm als een deken om Kya’s schouders en lokte haar dieper het moeras in. Soms hoorde ze nachtgeluiden die ze niet kon thuisbrengen of schrok ze van bliksem die te dichtbij kwam, maar als ze struikelde, ving het land haar op. Tot tenslotte, op een ongedefinieerd moment, haar verdriet wegsijpelde in het zand. Hij zat er nog, maar diep. Kya legde haar hand op de ademende, natte aarde en het moeras werd haar moeder.’

Het verhaal springt steeds heen en weer tussen de gebeurtenissen in 1969 naar de ouder wordende Kya totdat de lijnen helemaal bij elkaar komen. Dat is mooi gedaan en doet een thriller vermoeden. Toch is het dat net niet helemaal. Dat samen met het wat ongeloofwaardige gegeven dat een zesjarige zich in haar eentje zou weten te redden in deze moeilijke omstandigheden maakt dat het nét niet helemaal overtuigt. Maar de mooie thema’s als liefde, eenzaamheid en jezelf blijven én de ontknopingen aan het einde maken dit toch wel een debuut dat het lezen waard is. Er kan zelfs nog een traantje worden weggepinkt.

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Evelien Walravens