Humoristische en beeldende fantasy

https://indeboekenkast.com/2019/12/30/de-tranen-van-tataneh/

Wat heb ik me vermaakt met deze bizarre en eigenwijze personages en hun hilarische en magische avonturen!

Evi. F. Verhasselt begint haar boek met een intrigerende proloog, waarna het verhaal plots start.

Tataneh en Irannon zijn de kinderen van de Wereldmaker en bezig met hun eigen creaties. Wanneer de grote broer Irannon in een vlaag van jaloezie de planeet Aedon van zijn kleine zusje Tataneh vernietigt met zijn zelfgekweekte drakeneieren, kan mama de tranen die vloeien, enkel stoppen door de draken in een diepe slaap te brengen, maar ooit zullen ze ontwaken…

De Tranen van Tataneh heeft alle ingrediënten van een epische fantasy. In het begin verschijnen er heel wat personages op het toneel en ontstaan er verschillende verhaallijnen. Het is echt wel de moeite waard om door te lezen, want later wordt de aandachtige lezer beloond.

Er is de knorrige trol Hammok, die Néryan de nimf zonder staart, maar met benen vergezelt, de humeurige drakenjaagster Celie met elfenbloed, de magiër Illis, zonder toverkracht na haar verbanning en natuurlijk is er oorlog en liefde in het spel. Thanathor is de kroonprins van Heronia en Sarafina is de, natuurlijk bloedmooie, zestienjarige weggelopen bruid van Abromar. Oh ja en dan vergeten we nog Ituko, de monnik van de Tempel der Zuchten, de blinde en verbitterde elf en huurmoordenaar Isryon en de, op het eerste gezicht, knettergekke zieneres Mérilanna.

Abromar, de prins van Heronia heeft immers beslist om de draken te wekken, zodat hij niet alleen de scepter kan zwaaien op Heronia, maar over heel de planeet kan heersen. Of zijn plan om keizer te worden naar wens verloopt, dat is nog maar de vraag.

Om hun universum te redden en de slechterik te verslaan, hebben de ongewone helden niet alleen moed, maar ook bondgenoten nodig. Een typische queeste dus, maar de Vlaamse auteur heeft toch wel wat eigen accenten toegevoegd, die het boek anders dan anders maken.

Wat ik heel erg kon waarderen, is de humor die in heel het verhaal verwerkt is. Zelfs tijdens gewelddadige of trieste momenten wordt er met een kwinkslag naar de situatie gekeken. De personages zijn niet diepzinnig, nee ze zijn krankzinnig, verdoemd, rebels en vooral in het begin soms zelfs naïef.

Ik hield ook van de beeldende manier waarop de auteur de verschillende plaatsen en personages voorstelde. Door de korte hoofdstukken en de hilarische hoofdstuktitels vloog ik door het verhaal en ik genoot van de inventieve ideeën zoals de wolken waarmee de monnik Ituko zijn reis aanving. Wat ik ook leuk vond, was dat niet alles zwart-wit was op Aedon en dat, ondanks het zware verleden dat sommige karakters achter de rug hadden, niets onmogelijk was.

Of dit een vernieuwend verhaal is, denk ik niet, maar het is wel een mooie combinatie van al de typische elementen met de juiste dosis humor en een doordacht plot. Eigenlijk vond ik het jammer dat het verhaal hier stopt, omdat ik heel graag meer avonturen had beleefd met deze wonderlijke personages en hen nog graag had zien evolueren in nieuwe boeken.

De Vlaamse Evi F. Verhasselt heeft met dit epische fantasyboek bewezen dat ze een plaats verdient in dit genre. Zou haar nieuwe boek ook grappig zijn, of gooit ze het over een totaal andere boeg? Na dit entertainende verhaal, dat ook geschikt is voor jongere lezers, ben ik benieuwd of ze me gaat verrassen en ik kijk ernaar uit om De smaragden troon te gaan lezen. De Saffieren troon was het eerste boek dat uit kwam in deze reeks en natuurlijk ga ik dit ook snel lezen om helemaal mee te zijn in deze nieuwe reeks.
****