Wat een rauw, maar ongelooflijk fascinerend, debuut!

De Genkse Anthony Palaia heeft met Relatief ongeschonden geen boek voor doetjes geschreven. Relatief ongeschonden is erg expliciet en bevat veel seks en geweld, maar het is een ongelooflijk fascinerende kijk in het pad van seriemoordenaar Sam.

Deze literaire roman begint erg lieflijk en onmiddellijk is duidelijk hoe beeldend en gedetailleerd de schrijfstijl van deze auteur is. Vergis je niet, want na de mooie start kom je ineens terecht in de monsterlijke creaties van de geschifte figuur Sam.

Sam is een verwend rijkeluiszoontje, die werkt in het bedrijf van zijn vader. Als administratief medewerker is zijn taak om de cohesie tussen kunst en mythen te onderzoeken. Meestal is hij niet erg actief in de firma, omdat hij zich alles kan veroorloven als zoon van de baas en altijd geld genoeg heeft. Samen met zijn vrienden gaat hij elke dag voor het werk ontbijten en in de Ontbijtclub komt hun gezamenlijke interesse voor film en het leven tot uiting. Sam heeft grote belangstelling voor schilderkunst, literatuur en architectuur. De natuur is voor hem het ultieme kunstwerk. Eigenlijk bestaat zijn leven uit één grote roes en een ongezonde fascinatie voor het abnormale. Als uitvinder van de Neofluxus, een nieuw ontworpen puurheid, is hij onoverwinnelijk en is hem alles toegestaan.

Hij zuipt, snuift en als klap op de vuurpijl vermoordt hij willekeurig mensen. Hij is geen beest: “Nee, hij is een artiest en hij creëert pas echte kunst”. Het is een eer dat zij door hem uitverkoren zijn om te dienen als ode aan Moeder Natuur.

Sam heeft al drie jaar een relatie met Marisa en hoewel hij naar escortes gaat, geilt op porno en vreemdgaat, houdt hij op zijn eigen manier echt van haar. Natuurlijk is zijn karakter onvoorspelbaar en zelfs met haar lijkt het erg moeilijk om zijn goede kant boven te halen. Marisa blijft wel zijn ankerpunt in het normale bestaan en haar loslaten is het laatste wat hij wil. Deze jonge, knappe en dynamische vrouw is en blijft zijn zwakte.

In het begin lijkt het alsof Sam alles nog min of meer onder controle heeft. Hij kiest waar, hoe en wanneer de moorden gebeuren, maar uiteindelijk wordt hij meegezogen in een onvermijdelijke draaikolk. Deze uitspattingen zijn verslavend en wanneer het noodlot genadeloos toeslaat, probeert Sam echt te veranderen, maar dit lijkt onmogelijk voor hem. Kortsluitingen in zijn brein maken nu deel uit van de dagdagelijkse dag.

Is het zijn zieke geest die afglijdt naar totale krankzinnigheid of zijn er andere elementen die hem dwingen tot deze vreselijke afslachtingen? Wie is toch de Goedgeklede man en waarom kan hij zichzelf niet meer beheersen? Heeft het zin als hij stopt met zijn excessen of is de waanzin oncontroleerbaar?

Relatief ongeschonden viel mij als Dexter-fan en David Lynch-liefhebber dadelijk op. Deze roman is choquerend en soms moest ik even slikken, omdat ik weerzin voelde voor de zeer plastische scènes. Is dit dan geen goed boek? Integendeel, juist omdat de duistere Sam zo intrigerend is en de auteur een bijzondere stijl heeft, kun je niet stoppen met lezen. De gewelddadige acties passen ook in de scheppingsdrang van deze ongewone artiest en horen dus thuis in zijn abnormale universum. De auteur heeft, tussen alle wreedheid in, ook kritische noten en filosofische overpeinzingen verwerkt in dit aparte verhaal.

Dit is een debuut met uitzonderlijke taal, dat je meesleurt in de acties van een uitzinnig iemand. Misschien had ik het nog boeiender gevonden als het einde wat meer uitgewerkt was. Nu was het een abrupte stop. Het verhaal was ineens afgelopen en dat is jammer, maar hierdoor kun je je fantasie wel een eigen einde laten creëren. Anthony Palaia heeft misschien bewust gekozen om de lezer even tot artiest te transformeren.

Als je houdt van een origineel verhaal vol verbeelding en tegen een stootje kunt, dan is Relatief Ongeschondenzeker een aanrader. Anthony Palaia is een auteur om te onthouden.

https://indeboekenkast.com/2019/11/11/relatief-ongeschonden/