Leest lekker weg

De thriller Stille schreeuw begint met een proloog, die zich ruim 10 jaar eerder afspeelt en direct nieuwsgierig maakt. Aangekomen in het nu, vindt de moord op schooldirectrice Teresa Wyatt plaats. Even later volgt Tom Curtis. Rechercheur Kim Stone komt er samen met haar team achter dat de verbindende factor een voormalig weeshuis is. Als op het terrein van dit voormalige weeshuis menselijke botten worden gevonden, probeert Stone de zaken te verbinden en begint de zoektocht naar de moordenaar om ook de gebeurtenissen uit het verleden te ontrafelen.

Stille schreeuw is een intrigerend boek. Schrijfster Angela Marsons vertelt beeldend en realistisch. De personages en gebeurtenissen komen al lezend tot leven, onder meer door de vele dialogen. Het boek leest lekker weg, maar ik moest wel even inkomen door de vele personages en namen die in de eerste helft van het boek opgevoerd werden. Dat schepte bij mij wat verwarring. Echter vind ik wel dat dat Marsons een aantal nevenpersonages, zoals William en Lucy Payne, mooi uitwerkt, waardoor het verhaal een extra laag krijgt. Fijn ook dat zij aan het einde van het boek nog een keer terugkomen.

Het verhaal is over het algemeen geschreven vanuit Kim Stone of andere personages waarvan de identiteit bekend is. Af en toe komt de nog onbekende moordenaar aan het woord. In principe vind ik dit een fijne manier om een inkijkje te krijgen in de denkwereld van de moordenaar. Echter, in Stille schreeuw is het aantal hoofdstukken vanuit het perspectief van de moordenaar miniem en lijkt het alsof dit er nog even tussen is gezet. Ik had het fijner gevonden als het aantal wat meer was geweest. Halverwege het boek kwam het verhaal echt op stoom en werd de spanning opgevoerd. Het einde had een originele twist, die er wat mij betreft helaas ook voor zorgde dat het een tikkeltje onrealistisch aandeed.

Hoofdpersoon Kim Stone wordt in dit eerste deel van een hele serie goed geïntroduceerd. Wel jammer dat zij erg lijkt op Helen Grace, het hoofdpersonage uit de serie van M.J. Arlidge: een vrouwelijke rechercheur, die af en toe wat bot uit de hoek kan komen, sociaal onhandig is, motor rijdt en met trauma’s uit haar jeugd worstelt. Desondanks vind ik Stone sympathiek overkomen en ben ik benieuwd naar haar verdere avonturen, waarbij het personage hopelijk wat verder uitgediept wordt. Hopelijk keert ook haar side-kick Bryant terug, ik heb genoten van de interactie tussen hem en Stone.

Het verhaal speelt zich af in Black Country, waar schijnbaar plat gesproken wordt. Dit is in de Nederlandse vertaling overgenomen en af en toe spreekt een personage in een plat dialect, al wordt dit niet consequent doorgevoerd. Dit had voor mij niet gehoeven, wat mij betreft voegt dit niets toe aan het verhaal, maar leidt het eerder af.

Al met al moest ik even inkomen, maar daarna heb ik genoten van het verhaal. Het las als een trein. Ik vond het ook erg prettig dat de hoofdstukken kort zijn, dat geeft wat mij betreft ook wat vaart aan een verhaal. Ik ben erg benieuwd naar het vervolg en de ontwikkeling van Kim Stone. Hopelijk blijft de schrijfster ook in volgende delen originele plotwendingen, beeldende, realistische beschrijvingen, goed uitgewerkte nevenpersonages en goede dialogen gebruiken.