Vermaak en puur leesplezier

Reeds voor het verschijnen van Kwaad bloed, geschreven onder haar pseudoniem Robert Galbraith, kwam de Britse succesauteur J.K. Rowling stevig onder vuur te liggen. Vooral op Twitter veroorzaakte ze met een aantal tweets over het thema transfobie heel wat heibel. Hoge bomen vangen veel wind, uiteraard. In de hiernavolgende recensie sluiten we de controverse helemaal uit; iedereen heeft immers het recht op vrijheid van meningsuiting. Wat vanaf nu van primordiaal belang is: een onpartijdig oordeel vormen over het vijfde deel met privédetective Cormoran Strike. Bijgevolg gaat het over de auteur als 'hij en hem', niet als 'zij en haar'. Sabine Mutsaers en Mireille Vroege leveren een geslaagde vertaling naar het Nederlands af.

Tijdens zijn verblijf bij de familie in Cornwall confronteert een onbekende vrouw Cormoran Strike met de mysterieuze verdwijningszaak van haar moeder. In 1974 is Margot Bamborough in het niets opgelost; verdwenen zonder enig spoor na te laten. Met de hulp van zakenpartner Robin Ellacott stort Strike zich helemaal op zijn allereerste cold case. De onlangs gescheiden Robin neemt ietwat te veel hooi op haar vork. Het wordt erger wanneer de speurneuzen botsen op een kwestie met tarotkaarten en een seriemoordenaar. Tot overmaat van ramp krijgen ze te maken met ongeloofwaardige getuigen.

'Precies. Dus zelfs als iemand er vreemde gewoonten op na houdt, zijn we op basis van onze eigen ervaring geneigd te denken dat hij of zij gewoon excentriek is. Vi had nog nooit een man ontmoet die graag vrouwenkleren droeg of...'

Veelschrijverij is een van Galbraiths handelsmerken; een boek van zijn hand moet en zal een dikke pil zijn. Met Kwaad bloed is dat niet anders, de meer dan duizend (!) pagina’s zullen door zijn trouwe en likkebaardende fans verslonden worden. De opvallend trage opbouw, de overdaad aan personages en een zware lading van details naast de kwestie levert niet echt een overweldigend wow-gevoel op. De voor een thriller zo noodzakelijke, wezenlijk opgebouwde spanning, komt in dit geval pas (te) laat onder stoom. Dat is jammer.

Na vier eerdere delen van de serie hangt het hete hangijzer nog steevast fier te pronken: krijgt het zakelijke duo detectives eindelijk dwingend bezoek van Cupido? Deze romantische kwelduivel is een mooi pluspunt. De droge humor houdt het geheel luchtig. Bovenal is dit zwaargewicht een onvervalste whodunit. Een essentiële vraag die smeekt om een antwoord. Dat uitsluitsel krijgt de uitermate geduldige lezer ook, al moet die er verduiveld lang op wachten. Echte plotdenkers gaan wellicht evolueren richting zenuwcrisis.

'Hij was zich er terdege van bewust dat hij Polworth niet de hele waarheid had verteld over zijn relatie met Robin Ellacott, die per slot van rekening niemand wat aanging.'

Kwaad bloed lezen als een losstaand verhaal is zeker geen onmogelijke opdracht. Het is evenwel aanbevolen vooraf enige voorkennis te verzamelen. De twee protagonisten, Strike en Robin, dragen hun complexe verleden constant met zich mee. In dit boekdeel krijgen de twee een heel grondige uitdieping; een bijzonder interessant gegeven. Naar goede gewoonte staan de door Galbraith gehanteerde toegankelijke taal en stijl, alsook de veelvuldige dialogen, garant voor een groot aantal uren vermaak en puur leesplezier.