Lezersrecensie
Het beste wat we hebben: komt binnen!
Lucas is rechter en getrouwd met Isabelle, hij heeft een stiefdochter –Pippa- waar hij een goede band mee heeft en een zus. Zo op het oog lijkt Lucas het dus goed voor elkaar te hebben. Lucas’ zus, Suzanne, zit echter in een psychiatrische kliniek en met zijn ouders heeft hij al achttien jaar geen contact..
Op zekere dag loopt Lucas, midden in een rechtszaak, plotseling de raadkamer uit om niet meer terug te keren. Hij vraagt verlof aan en neemt zijn intrek in een woning vlak bij de brug waar jaarlijks meerdere mensen een einde aan hun leven maken.
“Maar jongen, gij doet nu alsof er één waarheid bestaat die ik dan moet onderschrijven of zo, maar zo simpel is het niet.”
Zijn vrouw, Isabelle, begrijpt niets van zijn plotselinge daden. Zij is een vrij dominante en zelfverzekerde vrouw naar wiens pijpen Lucas al jaren danst en dat breekt Lucas langzaam maar zeker steeds meer op. Bovendien is hij begaan met zijn zus, Suzanne. Suzanne zit in een inrichting als gevolg van het seksuele misbruik van hun vader. Lucas bezoekt haar regelmatig en verwijt zichzelf dat hij destijds niets heeft ondernomen het misbruik te stoppen; zijn moeder verwijt hij feitelijk hetzelfde.
“Het bleef moeilijk voor hem om te zien, ook na al die jaren, hoe gehavend ze was, en in even grote mate: hoe slim ze uit de hoek kon komen, hoe scherp haar analyses waren, hoe gretig het optimisme waar ze in grossierde, terwijl hij daartoe, haar opties overschouwend, weinig redenen zag. Toegetakelden wisten vaak een extra reservoir te vinden waar moed opgeslagen ligt.”
Gedurende zijn verblijf in het huisje bij de brug tracht Lucas ‘springers’ te weerhouden van hun daad. Een keer lukt hem dat. Hij ontmoet er ook de tienjarige Riley wiens moeder van de brug is gesprongen. Lucas ontwikkelt een soort vriendschap met deze jongen die enorm aan hem hangt. Daarnaast doet hij verwoede pogingen zijn leven weer in het gareel te krijgen, maar komt er langzamerhand achter dat hij niet wil terugkeren naar het leven zoals het was…
“Dat maakt het nog erger: dat het niet flagrant is, dat het voor een buitenstaander niet meteen zou opvallen. Ze is natuurlijk geen koude trut die bevelen loopt uit te delen. Zij is vaak leuk in de omgang, maar evengoed manipuleert ze de boel waar ge bij staat. Zij moet altijd de controle hebben.”
‘Het beste wat we hebben’ is het eerste deel van een trilogie waarin Op de Beeck de thematiek tracht te doorgronden van een haar persoonlijk rakend onderwerp. Het boek gaat over de complexiteit van collectief oud zeer, over hoever de schaduwen van het verleden reiken en over afscheid durven nemen.
Op den Beeck beschrijft in prachtige bewoordingen en op uiterst rakende wijze de worsteling van een getraumatiseerde man. Je voelt de persoonlijke ervaringen van de auteur tussen de regels door en daarom komt het verhaal zo binnen. Je voelt (haast) het trauma van Suzanne en je ervaart de pijn en de schuldgevoelens van Lucas.
Nu heeft Op den Beeck in haar voorgaande boeken al keer op keer bewezen over een groot schrijftalent te beschikken, dus daar behoef ik niet al te zeer over uit te wijden. Deze roman heeft mij echter nog eens extra geraakt aangezien je tussen de regels doorleest dat het een thema bevat dat de auteur persoonlijk heeft doorleeft.
Op den Beeck komt overigens –ook voor de Nederlandse lezer- uitstekend weg met de royale Vlaamse saus die over haar taalgebruik is heen gegoten. In sommige boeken is dat al snel wat teveel van het goede; bij Op den Beeck is het herkenbaar en charmant. Dit heeft hoogstwaarschijnlijk ook te maken met haar mediaoptredens die haar tot een geliefde televisiepersoonlijkheid hebben gemaakt. Het aardige is dat je (althans ik heb dat zo ervaren) haar ‘hoort’ voorlezen wanneer je de tekst van ‘Het beste wat we hebben’ tot je neemt.
Kortom, ik ben zeer onder de indruk van ‘Het beste wat we hebben’ en zie uit naar het volgende deel van deze trilogie in wording.
Over de auteur
Griet Op de Beeck (1973) is een Vlaamse auteur en columnist. Ze was tien jaar lang dramaturg in het theater. Vervolgens werkte ze als journalist voor onder andere weekblad HUMO en dagblad De Morgen.
In 2013 debuteerde ze met de roman ‘Vele hemels boven de zevende’. Dit boek werd hetzelfde jaar genomineerd voor de AKO Literatuurprijs en won De Bronzen Uil Publieksprijs 2013. In 2014 verscheen haar tweede en eveneens zeer succesvolle roman, ‘Kom hier dat ik u kus’. Beide boeken werden bestsellers.
Uitvoering
Uitgever: Prometheus
ISBN 9789044629378
Paperback, 320 pagina’s
Over Hanneke Tinor-Centi
Hanneke Tinor-Centi (1960), eigenaar van HT-C Communicatie en Marketing, literair agent, boekmarketeer en recensent.
http://ht-c-communicatie.nl/
Op zekere dag loopt Lucas, midden in een rechtszaak, plotseling de raadkamer uit om niet meer terug te keren. Hij vraagt verlof aan en neemt zijn intrek in een woning vlak bij de brug waar jaarlijks meerdere mensen een einde aan hun leven maken.
“Maar jongen, gij doet nu alsof er één waarheid bestaat die ik dan moet onderschrijven of zo, maar zo simpel is het niet.”
Zijn vrouw, Isabelle, begrijpt niets van zijn plotselinge daden. Zij is een vrij dominante en zelfverzekerde vrouw naar wiens pijpen Lucas al jaren danst en dat breekt Lucas langzaam maar zeker steeds meer op. Bovendien is hij begaan met zijn zus, Suzanne. Suzanne zit in een inrichting als gevolg van het seksuele misbruik van hun vader. Lucas bezoekt haar regelmatig en verwijt zichzelf dat hij destijds niets heeft ondernomen het misbruik te stoppen; zijn moeder verwijt hij feitelijk hetzelfde.
“Het bleef moeilijk voor hem om te zien, ook na al die jaren, hoe gehavend ze was, en in even grote mate: hoe slim ze uit de hoek kon komen, hoe scherp haar analyses waren, hoe gretig het optimisme waar ze in grossierde, terwijl hij daartoe, haar opties overschouwend, weinig redenen zag. Toegetakelden wisten vaak een extra reservoir te vinden waar moed opgeslagen ligt.”
Gedurende zijn verblijf in het huisje bij de brug tracht Lucas ‘springers’ te weerhouden van hun daad. Een keer lukt hem dat. Hij ontmoet er ook de tienjarige Riley wiens moeder van de brug is gesprongen. Lucas ontwikkelt een soort vriendschap met deze jongen die enorm aan hem hangt. Daarnaast doet hij verwoede pogingen zijn leven weer in het gareel te krijgen, maar komt er langzamerhand achter dat hij niet wil terugkeren naar het leven zoals het was…
“Dat maakt het nog erger: dat het niet flagrant is, dat het voor een buitenstaander niet meteen zou opvallen. Ze is natuurlijk geen koude trut die bevelen loopt uit te delen. Zij is vaak leuk in de omgang, maar evengoed manipuleert ze de boel waar ge bij staat. Zij moet altijd de controle hebben.”
‘Het beste wat we hebben’ is het eerste deel van een trilogie waarin Op de Beeck de thematiek tracht te doorgronden van een haar persoonlijk rakend onderwerp. Het boek gaat over de complexiteit van collectief oud zeer, over hoever de schaduwen van het verleden reiken en over afscheid durven nemen.
Op den Beeck beschrijft in prachtige bewoordingen en op uiterst rakende wijze de worsteling van een getraumatiseerde man. Je voelt de persoonlijke ervaringen van de auteur tussen de regels door en daarom komt het verhaal zo binnen. Je voelt (haast) het trauma van Suzanne en je ervaart de pijn en de schuldgevoelens van Lucas.
Nu heeft Op den Beeck in haar voorgaande boeken al keer op keer bewezen over een groot schrijftalent te beschikken, dus daar behoef ik niet al te zeer over uit te wijden. Deze roman heeft mij echter nog eens extra geraakt aangezien je tussen de regels doorleest dat het een thema bevat dat de auteur persoonlijk heeft doorleeft.
Op den Beeck komt overigens –ook voor de Nederlandse lezer- uitstekend weg met de royale Vlaamse saus die over haar taalgebruik is heen gegoten. In sommige boeken is dat al snel wat teveel van het goede; bij Op den Beeck is het herkenbaar en charmant. Dit heeft hoogstwaarschijnlijk ook te maken met haar mediaoptredens die haar tot een geliefde televisiepersoonlijkheid hebben gemaakt. Het aardige is dat je (althans ik heb dat zo ervaren) haar ‘hoort’ voorlezen wanneer je de tekst van ‘Het beste wat we hebben’ tot je neemt.
Kortom, ik ben zeer onder de indruk van ‘Het beste wat we hebben’ en zie uit naar het volgende deel van deze trilogie in wording.
Over de auteur
Griet Op de Beeck (1973) is een Vlaamse auteur en columnist. Ze was tien jaar lang dramaturg in het theater. Vervolgens werkte ze als journalist voor onder andere weekblad HUMO en dagblad De Morgen.
In 2013 debuteerde ze met de roman ‘Vele hemels boven de zevende’. Dit boek werd hetzelfde jaar genomineerd voor de AKO Literatuurprijs en won De Bronzen Uil Publieksprijs 2013. In 2014 verscheen haar tweede en eveneens zeer succesvolle roman, ‘Kom hier dat ik u kus’. Beide boeken werden bestsellers.
Uitvoering
Uitgever: Prometheus
ISBN 9789044629378
Paperback, 320 pagina’s
Over Hanneke Tinor-Centi
Hanneke Tinor-Centi (1960), eigenaar van HT-C Communicatie en Marketing, literair agent, boekmarketeer en recensent.
http://ht-c-communicatie.nl/
3
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Hanneke van de Water
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
