Een roman die klinkt als een klok

De Noorse schrijver Lars Mytting (1968) heeft een enorme passie voor hout. Dat bleek al uit zijn eerder verschenen boeken Dee vlamberken en De houtbijbel. Hoewel de titel van zijn nieuwste roman De zusterklokken niet direct naar iets met hout verwijst doet de foto van een Noorse staafkerk op een houtpaneel op de cover toch wel vermoeden dat ook in dit boek de schrijver zijn passie laat gelden.

De zusterklokken is gebaseerd op een legende over twee zusters die met elkaar vergroeid zijn en waarbij na hun overlijden de vader twee klokken schenkt aan de plaatselijke kerk. De zusterklokken worden bovennatuurlijke krachten toebedacht.

Het is 1880 in het afgelegen plaatje Butangen, Noorwegen. Astrid Hekne, 20 jaar, oudste dochter in het boerengezin. Anders dan de andere jonge vrouwen in het dorp droomt zij van een leven dat meer is dan doen wat er van je verwacht wordt. Werkzaam als dienstmeisje in de pastorie ziet zij ook dat de wereld meer te bieden heeft dan alleen trouwen, kinderen krijgen en op het land werken. Zeker als er een nieuwe dominee in het dorp verschijnt wordt door het lezen van zijn kranten haar wereld nog iets groter.
Kai Schweigaard, de nieuwe dominee, arriveert in Butangen met ambitieuze plannen. Hij wil in korte tijd veel bereiken in het dorp, met name het bijgeloof wat nog nadrukkelijk aanwezig is, bestrijden. Als er echter tijdens een kerkdienst iemand doodvriest vanwege de armoedige staat van de kerk, wordt zijn grootste doel het bouwen van een nieuwe kerk. Dit kan hij echter alleen realiseren door de eeuwenoude staafkerk te slopen en te verkopen inclusief de zusterklokken. Deze klokken werden ooit aan de kerk geschonken door een voorvader van Astrid.
Wanneer de Duitse Gerhard Schönauer, een kunstgeschiedenisstudent, in Butangen aankomt wordt het duidelijk dat het de dominee is gelukt de kerk te verkopen. In Dresden is er belangstelling ontstaan voor het behoud van de eeuwenoude staafkerken in Noorwegen en Schönauer heeft de opdracht gekregen de verhuizing van de staafkerk te begeleiden. Astrid komt in opstand tegen de afbraak van de kerk en het verdwijnen van de klokken uit Butangen. Waar ze echter geen rekening mee heeft gehouden zijn de gevoelens die ze voor beide mannen heeft.

Vanaf de eerste bladzijde ben je in het koude afgelegen plaatsje Butangen. Mytting schrijft op een manier dat je de kou voelt, de armoede ruikt en de grauwheid van het bestaan ziet. Door zijn gedetailleerde beschrijvingen van het houtsnijwerk van de eeuwenoude staafkerk gaat de kerk voor je leven en voel je het belang van het behoud van dit gebouw. Hieruit blijkt wederom de bijzondere liefde die de schrijver voor hout heeft.
De schrijfstijl is meeslepend en hoewel je als lezer een aantal dingen van tevoren aan ziet komen, blijft het verhaal toch uitnodigen tot door lezen. In, over het algemeen korte hoofdstukken, leef je mee met de dilemma’s en gevoelens die veranderingen en vooruitgang, in een gemeenschap die al jaren hetzelfde is, met zich meebrengt. Bijna dichterlijke zinnen en mooie natuurbeschrijvingen maken het plaatje compleet.
“Beminnelijkheid. Ze had heel veel woorden kunnen gebruiken, ze had kunnen bedanken voor zijn goedheid, welwillendheid, voor het lenen, of ze had domweg alleen bedankt kunnen zeggen. Maar ze wilde ene woord met een weekhaak gebruiken.”

Met De zusterklokken is het Lars Mytting wederom gelukt een prachtige roman neer te zetten. Eén die klinkt als een klok.