Als cijfers je gedachten bepalen, verklaar je met 18 de ander de liefde.

"Een van de grootste uitdagingen bij het schrijven van dit boek was te proberen specifieke kenmerken te vinden van een organisatie die zich veel moeite getrooste om zich in een waas van geheimzinnigheid te hullen" geeft de schrijfster aan in haar nawoord. Evenals het bedenken van een heldin die in getallen denkt, terwijl ze dat zelf beslist niet doet. In die opzet is ze wat mij betreft geslaagd. Het is zeer boeiend om te lezen over Kamer 40, het centrum van de inlichtingendienst van de admiraliteit, waar tussen 1910 en 1920 codekrakers druk bezig waren om hun geheimhouding te bewaren en toch hun leiders de informatie te geven die ze nodig hadden om de oorlog te winnen. Hun beslissingen waren voortdurend afhankelijk van het feit of het delen van bepaalde informatie hun plannen zou verraden aan de Duitsers. Het verhaal start in september 1917 waarin het Margot aan het eind van een nachtshift opnieuw lukt om een code te kraken, drie, negen, zevenentwintig, eenentachtig, tweehonderd drieënveertig. Haar werk was een vorm van yosu-miru, zoals de regels van het bordspel Go het noemden: een zet die misschien het offeren van een steen zou kunnen betekenen , maar voor een hoger doel. Margot was niet een type voor huisje-boompje beestje, wat een marteling zou zijn. Zij had iets nodig wat haar intellectueel stimuleerde. Tenslotte daagde haar vader haar al jong uit met het verstoppen van geheimen in de dagelijkse krant.
Ze ontmoet Drake Elton als hij zijn zus Dot naar Kamer 40 begeleidt. Op zijn vraag of zij Belgisch is, antwoord zij Antarctisch. Als hij zegt : "Vertelt u me niet u naam voordat u gaat? "Zegt zij: Nee. Maar u bent slim. U komt er wel achter. En daarmee is de toon van hun relatie gezet. Elkaar voor een uitdaging stellen. Al zullen ze elkaar niet vaak zien, want Drake krijgt zijn nieuwe opdracht om in Bilbao te achterhalen wat de Duitsers willen met het Spaanse Wolfraam. Hij had daar een studie aan de universiteit gevolgd en was dus een uitstekende kandidaat voor de functie van geheim agent.
Daarnaast speelt zich het verhaal af van Das Gespenst, zoals hij zichzelf noemt. Een ziekelijke man, liefhebber van het spel Go, waarmee hij zicht probeert te krijgen op zijn tegenstander aan de hand van diens zetten op het bord.
Margot en Dot raken bevriend. Wat bijzonder was, want Margo vindt meisjes van haar eigen leeftijd meestal zo dwaas. De enige mensen die haar ooit zichzelf lieten zijn, behoorden tot die bonte verzameling academici in kamer 40? Maar toch. Dot die het vreselijk vindt om het huis uit te gaan. En Margot die bekend dat ze de kriebels krijgt al iets niet logisch is. En kan berekenen dat er tweeduizend stenen, negenhonderd tweeëntwintig blokken en vierendertig ramen in een gebouw zitten. Of een opeenvolging van getallen binnen kreeg die haar opdroegen voor iemand te bidden. ..."wat deze agent Achttien nu ook aan het doen is, ik vraag U hem te beschermen....." Toen Drake ervan hoorde vond hij het opmerkelijk want het was moeilijk genoeg voor Dot om nieuwe vriendinnen te krijgen. Dot schrijft hem: ... Ik denk dat je haar leuk zult vinden, Drake. Het is niet alleen dat ze mijn grillen heeft leren verdragen. Het is omdat zij ze begrijpt en weet wanneer ze me moet duwen en wanneer ze me met rust moet laten. En hemeltjelief, volgens mij moet ze de intelligenste persoon zijn die ik ooit ontmoet heb! Bij de brief heeft ze een foto van hun beiden gestopt. "Margot de Wilde, dat was dus haar naam. Mooi intelligent en met die donkere ogen die hem in zijn hart raakten".
Als Margot en Dot op een zondagmorgen het plaatselijke park inlopen ziet Margot iets wat verkeerd aanvoelt. Een man aan een smeedijzeren tafeltje met een spel Go voor hem. Go spelen was bijna net zo leuk geweest als crytografie herinnerde Margot zich.
Een man waar ze later in het verhaal regelmatig afwisselende zetten mee speelt en die minder onschuldig blijkt te zijn.
Na een onvoorziene gebeurtenis wat haar wereld doet wankelen, vraagt Margot zich af wat achttien was.... "Meer dan alleen vandaag De deur, maar nee. Achttien was .... Spanje. Bilabao. Wolfaam. Antrax. Voor het eerst zijn cijfers in haar leven niet genoeg. Raakt Drake gewond in een achtervolging en komt terug, ontmoet Margot weer en krijgt van zijn baas zelfs de opdracht : "Ga achter Margot de Wilde aan. Ik zie de belangstelling in je ogen". Daarmee is het verhaal natuurlijk nog niet klaar. Maar daar mag je zelf achter komen. Want Margot geeft zich natuurlijk niet zomaar over. Zij als meer dan volwassen achttienjarige codekraakster en hij als Agent Achttien. Simpelweg een kwestie van wiskunde.