Tijdens woon-werkverkeer ontstaan de mooiste pareltjes.

Genoeg te lezen zou ik zeggen, maar de voorkant van dit boek lonkte bij de nieuwe aanwinsten. Het verhaal op de achterkant haalde me over om het boek mee naar huis te nemen. En ik ben niet teleurgesteld. Integendeel.
Het is het debuut van Beth O'Leary." I wrote my first novel, The Flatshare, on my hour-long commute to and from work in London" geeft ze aan op haar website. Tegenwoordig schrijft ze full-time. Dus er komt nog meer moois aan.

Tiffy haar relatie lijkt voorbij en ze moet op zoek naar woonruimte in het dure Londen. Het delen van Leon's flat is voor beiden de oplossing. Hij heeft geld nodig
voor de advocaat van zijn broer, die onschuldig vast zit. Zij goedkope woonruimte. Eigenlijk delen ze Leons bed. Leon slaapt er overdag, als Tiffy naar haar werk is bij een uitgever. Zij heeft het huis tot haar beschikking als hij naar zijn nachtdienst gaat in een hospice. Ze komen elkaar in feite nooit tegen, maar leren elkaar kennen door de wijze waarop ze er wonen.
De spullen die Tiffy meegenomen heeft en een plaats geeft in de flat zoals een zitzak. "Mijn zitzak en ik willen graag blijven. Zullen we zeggen: nog zes maanden?" Hun was die ophangt. "Ben me er ook ineens van bewust dat er een vrouw in huis woont die mijn was ziet" Communicatie die plaats vindt via geeltjes en overal in het huis verschijnen. Tot dat op een morgen Tiffy zich heeft verslapen en ze elkaar tegen het lijf lopen in de badkamer. Heel langzaam verandert er iets, gaan ze elkaar zien en krijg je als lezer ook meer zicht op hoe ze als mens overkomen op hun omgeving. Ze hebben allebei een gebruiksaanwijzing, hij als introvert persoon, zij door het psychische misbruik van haar ex wat steeds meer boven water komt. Hun levens gaan elkaar raken. "Mijn leven is vreemder geworden sinds ik Tiffy ken". Maar in de epiloog, we zijn dan 2 jaar verder, zegt hij"Het werd pas thuis toen jij kwam, Tiffy".