Lezersrecensie
De zee kwam en ik was pas acht.
Iedere keer weer als het rond deze tijd buiten waterkoud is en ik mijn winterkleren van goed geïsoleerd materiaal aan heb, moet ik denken aan dat moment, waarin eens mensen buiten op hun dak bivakkeerde in de hoop dat er iemand langs zou komen om ze te redden.
1953 hebben we het dan over. In de nacht van 31 januari op 1 februari kwam er een muur van water over delen van Zeeland, Zuid-Holland en West-Brabant gestroomd. Herinneringen daaraan die boven komen als de wind om het huis loeit. Lia Soeting heeft aan Selma Noort verteld hoe zij als achtjarig meisje de watersnoodramp meemaakte. Zij, haar zus Jeanne van 10 en broertje Bertje van 2. Selma heeft er een boek met waargebeurde passages van gemaakt. In begrijpelijke taal voor kinderen.
"Mijn vader gooide mij van het dak. Ik kon het niet begrijpen. Wie gooit zijn kind nou weg?"
"Papa drukte me dicht en hard tegen zich aan. "Om je te redden", fluisterde hij terug in mijn oor. "Zodat je zou leven". Een papa die toen het voorbij was "zomaar in de sneeuw zat op de grond tegen de deurpost. Zijn gezicht was smal en bleek. Zijn ogen waten dicht."
Een ramp die je meebeleeft in kleine dingen. De kou. "Sjaan en ik konden met onze adem wolkjes blazen als of we zondagse grotemensenvisite waren en een sigaar rookten."
Wat je denkt te kunnen redden."Ik zette mama's naaimandje ... op de servieskast." Datzelfde mandje dat later naar hen toe kwam drijven toen ze op de trap keken hoe hoog het water kwam.
Je zwemoefeningen doen op een stoel, zodat je een stuk drijvend hout kunt bereiken.
"De hulp die zou moeten komen van de regering. Grote boten. Legertrucks. Helikopters." Maar het waren kleine motorbootjes, die al vol zaten als ze voorbij kwamen.
Dit gezin wordt gered en vindt een plekje bij opa en oma en oom Huib. "O kinderen! Kinderen! Loof de Heer!'riep ze. "Oma!" riep Bertje. Mama liet hem in oma's armen zakken. "Ik heb soep met vlees",zei Oma. "En koffie, en warme melk voor Bertje. Kom gauw binnen allemaal. Kom maar gauw!"
'Toen kon papa weer spelen'. "We zijn trots en onverschrokken!" antwoorde Sjaan promt. "En we laten ons door niemand wegjagen"! riep ik. Stampend begonnen we te marcheren, zwaaiend met onze armen, naar de boerderij. Ik achteraan, want ik was pas acht.'
1953 hebben we het dan over. In de nacht van 31 januari op 1 februari kwam er een muur van water over delen van Zeeland, Zuid-Holland en West-Brabant gestroomd. Herinneringen daaraan die boven komen als de wind om het huis loeit. Lia Soeting heeft aan Selma Noort verteld hoe zij als achtjarig meisje de watersnoodramp meemaakte. Zij, haar zus Jeanne van 10 en broertje Bertje van 2. Selma heeft er een boek met waargebeurde passages van gemaakt. In begrijpelijke taal voor kinderen.
"Mijn vader gooide mij van het dak. Ik kon het niet begrijpen. Wie gooit zijn kind nou weg?"
"Papa drukte me dicht en hard tegen zich aan. "Om je te redden", fluisterde hij terug in mijn oor. "Zodat je zou leven". Een papa die toen het voorbij was "zomaar in de sneeuw zat op de grond tegen de deurpost. Zijn gezicht was smal en bleek. Zijn ogen waten dicht."
Een ramp die je meebeleeft in kleine dingen. De kou. "Sjaan en ik konden met onze adem wolkjes blazen als of we zondagse grotemensenvisite waren en een sigaar rookten."
Wat je denkt te kunnen redden."Ik zette mama's naaimandje ... op de servieskast." Datzelfde mandje dat later naar hen toe kwam drijven toen ze op de trap keken hoe hoog het water kwam.
Je zwemoefeningen doen op een stoel, zodat je een stuk drijvend hout kunt bereiken.
"De hulp die zou moeten komen van de regering. Grote boten. Legertrucks. Helikopters." Maar het waren kleine motorbootjes, die al vol zaten als ze voorbij kwamen.
Dit gezin wordt gered en vindt een plekje bij opa en oma en oom Huib. "O kinderen! Kinderen! Loof de Heer!'riep ze. "Oma!" riep Bertje. Mama liet hem in oma's armen zakken. "Ik heb soep met vlees",zei Oma. "En koffie, en warme melk voor Bertje. Kom gauw binnen allemaal. Kom maar gauw!"
'Toen kon papa weer spelen'. "We zijn trots en onverschrokken!" antwoorde Sjaan promt. "En we laten ons door niemand wegjagen"! riep ik. Stampend begonnen we te marcheren, zwaaiend met onze armen, naar de boerderij. Ik achteraan, want ik was pas acht.'
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Hehma
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
