Er was eens ... Over een anarchistische kangoeroe en zijn maatje.

‘Dingdong. De bel.’
Als Marc-Uwe, het alter ego van de Berlijnse liedjesschrijver, kleinkunstenaar, cabaretier en auteur Marc-Uwe Kling (°1982), op een dag zijn voordeur opent staat de buurman voor de deur. Die buurman is een vrijpostige kangoeroe, die zich echt nergens voor schaamt. Als je hem een hand geeft neemt hij een hele arm. Zo komt hij eigenlijk gewoon suiker lenen om pannenkoeken te bakken. Al snel neemt hij echter de hele woonkamer voor zichzelf in beslag en trekt zelfs – ongevraagd – bij Marc-Uwe in. De kangoeroe is fan van Nirvana, noemt zichzelf communist en zou vroeger nog gevochten hebben bij de Vietcong. Van de linkse ideeën bedient hij zich echter enkel als ze in zijn kraam passen. Werken voor de kost moet hij blijkbaar niet. Hij heeft voor zichzelf een 0900-nummer geregeld en verdient geld als hij wordt opgebeld. Een zalig idee. Hoe langer hij aan het lijntje wordt gehouden door telemarketeers, hoe harder de kassa rinkelt! De kangoeroe is vaak ook heerlijk tegendraads en provoceert graag. Zo zal hij puur voor de lol een Big Mac menu bestellen bij Burger King en een Whopper bij de Mac Donalds. Uniformen werken als een rode lap op een – hm – kangoeroe, en regels zijn er om overtreden te worden.

‘De kangoeroekronieken’ is een aaneenschakeling van een tachtigtal korte stukjes zonder veel onderlinge samenhang die nog het meest aan korte stripverhaaltjes doen denken. Zij werden voor het eerst gebundeld en uitgegeven in boekvorm in 2009. In Duitsland werden ondertussen al twee vervolgbundels gepubliceerd : Das Känguru-Manifest (2011) en Die Känguru-Offenbarung (2014) en aan het eind van het jaar zal zelfs een vierde deel verschijnen. De stukjes zijn er razend populair, vooral door de voorstellingen van Kling. Hij reist het land rond om voor te lezen uit de bundels en sprak ook de luisterboeken in waarvan er meer dan een miljoen over de toonbank gingen. Ondertussen zijn ook de filmrechten verkocht.

De stukjes lenen zich dan ook uitstekend om verteld of bekeken te worden. Marc-Uwe en de kangoeroe praten, discussiëren, kibbelen en ruziën over van alles en nog wat: over vertelperspectief en camerastandpunten, het bestaan van God, voorrang van rechts, internet, de essentie van het oeuvre van Hegel, zelfhulpboeken, therapie, de tattoo van Robbie Williams… Rode draad in de bundel is de humor die soms absurd is, soms op slapstick lijkt, maar bovenal een spelen is met taal. Soms werkt die humor ook als verbindend element tussen de stukjes in de vorm van een running gag die grappig wordt door de herhaling. Af en toe schrijft Marc-Uwe ‘gedichten’ die eerder rijmelarijtjes zijn. De kangoeroe commentarieert.

"Kent u Duitsland?
in ’t noorden duin en zee,
in ’t zuiden bos en meer,
en daartussenin teer."

En ook de kangoeroe heeft een ‘nog niet verschenen hoofdwerk’ geschreven – ‘Opportunisme en repressie’ – waaruit regelmatig wordt geciteerd.

"…Godfied Wilhelm Leibniz stelde dat als God almachtig alwetend en algoed zou zijn, wij wel in de beste van alle mogelijke wereld[en] zouden leven. Dat dit gelul van een dronken aardbei is stelde de oude Voltaire reeds vast, en derhalve is Leibniz tegenwoordig voornamelijk bekend om zijn lekkere koekjes en niet zozeer om zijn filosofie…"

Onder die humor schuilt echter veel meer. Wie thuis is in recente en hedendaagse geschiedenis, film, muziek of literatuur kan waarschijnlijk ook de onderliggende lagen en intertekstualiteit smaken en leest misschien ook een politiek en sociaal filosofisch boek, een kritische reflectie op de samenleving en de manier waarop zij geleid wordt.

Om de gebundelde kangoeroekronieken ten volle te kunnen smaken is er maar één tip : wees matig en lees niet teveel stukjes achter elkaar. Een overdosis kan je leesplezier schaden.