Beeldend proza met veel betekenis

Luck Omnibus is journalist en raakt gefascineerd door de ontdekking van een 6000 jaar oude begraafplaats, waarin 48 mensen met het syndroom van Down werden gevonden. Hij besluit dit graf zelf in Canada te gaan onderzoeken om er een artikel aan te wijden. Zijn broer Job, die zelf het syndroom van Down heeft, reist met hem mee, net zoals diens seksuele hulpverleenster en haar partner en hondje. Wanneer Job tijdens een onweer plots verdwijnt, leidt dit bij Luck tot een existentiële crisis.

‘Niet zonder mijn broer’ is een ontroerende en hartverwarmende roman over broederliefde. Het beeldende proza doet je die liefde in elke zin voelen en maakt je dankbaar dat broers überhaupt bestaan. Het roept ook de existentiële vraag op: wie zijn we, als we niet de broer van zijn?
Tegelijk is het ook een ode aan mensen met het syndroom van Down, en speelt het in op het huidige maatschappelijke debat of deze mensen nog een recht van bestaan hebben. Niets wordt expliciet benoemd, maar ook hier is het de beeldende taal die de boodschap doet overbrengen dat, ja, verdorie, natuurlijk hebben ze een recht van bestaan.
En alsof 2 belangrijke boodschappen niet volstaan, is er ook nog een derde aanwezig. Luck is namelijk in transitie. Ook dit gegeven is echter tegelijk een non-issue, het is nu eenmaal wie Luck is, zonder er expliciet een Groot Gegeven van te maken. En de bijna banalisering ervan zal wellicht meer doen voor de aanvaarding dan de vele wetenschappelijke en morele debatten.

Een boekje van slechts 152 bladzijden dat drie grote boodschappen uitdraagt, maar op geen enkel moment belerend aanvoelt? Dat noemen ze schrijverstalent.