Beeldend en aangrijpend

Alana S. Portero beschrijft in Slechte gewoontes hoe het is om als transvrouw op te groeien in een armere wijk in Madrid in de jaren 1980-1990. Ze beschrijft pijnlijk treffend hoe ze gevangen zit in een lichaam dat niet het hare is, en in een wereld waarin transpersonen een afwijking zijn. Ze heeft geen woorden voor wie ze is, maar de ontmoetingen met enkele sterke vrouwen en mannen leren haar zichzelf kennen, hoewel het frequente emotionele en fysieke geweld niet helpen om zichzelf te aanvaarden.

Alana S. Portero schrijft heel beeldend, het boek staat bol van de metaforen, maar tegelijk stelt ze alles ook heel nuchter vast. Het uitblijven van sensatie, het bijna normaliseren van het vele geweld, maakt haar verhaal des te schrijnender omdat dit geweld niet mag genormaliseerd worden. Als lezer vóel je het verdriet, de verwarring en de pijn die de ik-persoon ervaart. Dit boek slaagt er als geen ander in om begrip en empathie op te wekken. Wie na het lezen ervan nog steeds haatgevoelens hanteert tegenover transpersonen, is echt van kwade wil.