Spannend verhaal, maar met te veel clichés en morele lessen

In het Zweedse gehucht Ormberg ontdekt de tiener Malin in het midden van het bos, verborgen onder de stenen van een massieve steenhoop, het skelet van een vijfjarig meisje. Wie het meisje is en wat er is gebeurd, wordt echter niet achterhaald.

Acht jaar later is Malin politieagente en wordt het onderzoek naar de dood van het vijfjarige meisje heropend. Voor dit onderzoek keert ze tijdelijk terug naar Ormberg en woont ze opnieuw in bij haar moeder. Ook met haar tante Margareta en diens mentaal beperkte zoon Magnus heeft ze nu weer vaker contact.

Het koppel Peter en Hanne helpen bij het onderzoek naar het skelet. Peter is ook inspecteur, Hanne is een profiler en wordt ingeschakeld om het profiel van de mogelijke dader op te stellen. Hanne kampt echter met toenemende geheugenproblemen, wat ze te allen prijze verborgen wil houden. Hiertoe noteert ze alles in een dagboek.

Het team komt er al snel achter dat er een verband is tussen het skelet en het asielzoekerscentrum dat in de jaren 1990 in Ormberg aanwezig was. Ook nu is er een asielzoekerscentrum, dat in Ormberg echter op veel weerstand stuit. Waarom krijgen de asielzoekers steun van de overheid, terwijl de Ormbergenaars het ook moeilijk hebben sinds de sluiting van twee belangrijke fabrieken en op geen hulp kunnen rekenen?

Jake is een veertienjarige jongen die samen met zijn werkloze, alcoholverslaafde vader en grote zus Melinda in Ormberg woont. Jake heeft een groot geheim: hij houdt ervan om zich als vrouw te verkleden, maar vindt dit tegelijk weerzinwekkend en hoopt dat niemand ooit te weten komt dat hij aan De Ziekte lijdt. Als hij op een avond alleen thuis is, kleedt hij zich in de paillettenjurk van zijn overleden moeder en gaat zo in het donkere, besneeuwde bos wandelen. Daar treft hij echter Hanne aan, zonder schoenen en jas, die zichtbaar in de war is en zich niet kan herinneren wat ze daar doet. Als een auto passeert, die Hanne uiteindelijk naar het ziekenhuis brengt, verbergt Jake zich – beschaamd over zijn outfit. Hij vindt het dagboek van Hanne, maar durft dit niet naar de politie te brengen, omdat hij niet wil dat zijn geheim uitkomt. Hij besluit het dagboek te lezen, en komt zo gaandeweg alles te weten over het onderzoek naar het skelet.

Hanne blijkt zich niets meer te herinneren van de periode dat ze in Ormberg is. Als Malin en haar collega’s Manfred en Andreas Peter niet kunnen bereiken, groeit het vermoeden dat ook hem iets is overkomen. Er wordt een zoekactie opgesteld, maar het bos is groot, en de barre weersomstandigheden bemoeilijken het onderzoek. Dan wordt echter het lichaam van een vrouw ontdekt, opnieuw aan de steenhoop waar acht jaar geleden het skelet van het meisje werd gevonden. De vrouw werd neergeschoten en het gezicht met een steen bewerkt, zodat ze onherkenbaar is. Is er een verband met het vijfjarige meisje? En met Hanne en Peter?

Camilla Grebe hanteert een vlotte schrijfstijl en weet zo de aandacht van de lezer tot het einde vast te houden. Maar ze lijkt ook net wat te geforceerd twee zeer actuele thema’s, het migratieprobleem en transseksualiteit, in Dagboek van mijn verdwijning te willen combineren, alsof ze niet kan kiezen welk thema het meeste succes zal hebben. De meerdere moralen op het einde van het boek liggen er ook net iets te dik bovenop, waardoor je als lezer de neiging moet onderdrukken om even met je ogen te rollen.