Leuke feelgood, maar wel wat aan de brave kant

Jenny Colgan hoort zo’n beetje bij het meubilair van het feelgoodgenre. Al decennialang levert ze boeken af die thuishoren in het rijtje idyllische liefdesromans. Met series als Happy Ever After en Het Cupcake Café heeft ze haar stempel gedrukt op het genre. Haar handelsmerk? Charmante, ietwat oubollige settings en personages die op zoek zijn naar een frisse start. Onder een roze hemel, het tweede deel in de Summer Skies-serie, sluit daar naadloos op aan.

Waar het eerste deel, Boven de wolken, nog verraste met een atypisch hoofdpersonage (een vrouwelijke piloot met trauma’s), kiest Colgan in dit vervolg weer voor een vertrouwde route. Hoofdpersoon Gertie woont in het afgelegen dorpje Carso, dat zo uit een ansichtkaart lijkt te komen. Terwijl iedereen om haar heen zich comfortabel heeft genesteld in het kleine dorpsleven, droomt Gertie van iets groters. De breiclub, haar baan in de supermarkt, het eindeloze dorpsgeklets, het is allemaal lekker veilig en vertrouwd. Als twee oude klasgenoten ineens weer opduiken, grijpt ze haar kans: een nieuwe baan, een nieuw perspectief en misschien zelfs een sprankje avontuur.

Hoewel Onder een roze hemel in principe los te lezen is, zijn er subtiele verwijzingen naar Morag uit deel één. Die personages blijven echter grotendeels op de achtergrond, waardoor dit boek prima op zichzelf staat. Toch mist het de frisse invalshoek die Boven de wolken nog wel bood. Waar Morag en Gregor wat ruwere randjes hadden, blijven Gertie en haar nieuwe omgeving vooral braaf en keurig. Alles glanst, maar niet perse van diepgang.

Colgan weet hoe ze sfeer moet bouwen. Voor wie even wil ontsnappen aan de dagelijkse sleur is dat precies wat het boek moet doen. En het verhaal krijgt nog een klein vleugje spanning mee, wanneer Gertie in haar nieuwe baan in aanraking komt met situaties die haar zelfvertrouwen op de proef stellen. Er zit zelfs een voorzichtig opbloeiende romance in, die aandoenlijk is, maar nergens echt smeuïg wordt. Net als in eerdere boeken blijft Colgans schrijfstijl ongecompliceerd en prettig leesbaar. Maar juist die eenvoud slaat soms door naar voorspelbaarheid. De plotlijn van ‘verlegen dorpsmeisje bloeit op’ is inmiddels welbekend terrein. De personages missen wat pit en de dialogen zijn weinig sprankelend.

Onder een roze hemel is daarmee typisch Colgan: vertrouwd, zacht en veilig. Maar juist dat maakt het ook een beetje flets. Voor de diehard Colgan-fan is dit opnieuw een reis naar een idyllische wereld waarin alles uiteindelijk goedkomt. Een leuke feelgood met herkenbare elementen, maar wel wat aan de brave kant.